Terug in de schoolbanken!

In de week  van 20 t/m 27 augustus pakken we de belangrijkste kampeerspullen bij elkaar en reizen af naar het zuiden. Om precies te zijn naar Lunde in de kommune Nome, de omgeving van het Telemarkkanaal. 
Even wat cijfers daarover op een rijtje: 

het is een kanaaltraject door zuid Noorwegen, aangelegd tussen 1887 en 1892
door 500 man en het omvat
een geheel van 8 sluiscomplexen
met in totaal 18 sluiskamers om een
hoogteverschil van 72 meter te overbruggen van
Dalen naar Skien en van Skien naar Notodden.

Niet verwonderlijk dat dat indertijd het achtste wereldwonder genoemd werd!

Lunde is één van 'sluisgemeenten' en daar wordt in nauwe samenwerking met de kommune een intensieve basiscursus Noors verzorgd. In principe voor Nederlanders die van plan zijn te emigreren naar deze provincie, maar ook voor andere belangstellenden. En bij die laatste groep hoort Johan. Hij heeft al verschillende pogingen gedaan om het Noors onder de knie te krijgen, maar tevergeefs en nu wil hij het nog één keer proberen. Het intensieve van de cursus zit 'm in het feit dat hij vijf dagen duurt, tien dagdelen, van 09.00 uur tot 12.00 uur en van 12.30 uur tot 15.30 uur. En daarna natuurlijk nog het huiswerk voor de volgende dag!

We boeken een kamer in het Lunde Vandrerhjem waar de cursus ook wordt verzorgd, dus zijn we meteen op de juiste plek. Lunde ligt ruim 500 kilometer naar het zuiden en daarom gaan we al zaterdag uit Utvik weg. We rijden via het Hemsedal omdat Noorse vrienden daar een berghut hebben (al zou je het eigenlijk een bungalow moeten noemen!), maar ze zijn er helaas niet. Omdat het weer ons ook een beetje in de steek laat, besluiten we onderweg iets te eten en dan dezelfde dag nog door te rijden naar Lunde. We bellen om te horen of de kamer al vrij is, dat is het geval en dus rijden we meteen door.

Zondag bezoeken we de rommelmarkt bij de sluis, maar die valt compleet in het (regen)water en dus maken we daarna maar een ritje door de prachtige omgeving. In de loop van de avond arriveren verschillende van de andere cursisten. In totaal zijn er zes mannen en zes vrouwen, van dertigers tot en met (ver in de) zestigers en van allerlei achtergronden. Dat maakt het een boeiend geheel, al wordt al snel duidelijk dat een aantal deelnemers eigenlijk niet in deze A1 cursus had moeten zitten, maar in A2 of zelfs B1. Dat leidt echter niet tot problemen, werkt misschien zelfs wel mee en het is een leuke groep.
De meest deelnemers overnachten in het Vandrerhjem zodat je elkaar ook buiten de cursus nog tegen komt en even kunt afreageren over het huiswerk of zo. Het is echt hard werken en na een uurtje ontspannen nog huiswerk tot een uur of half tien 's avonds en dat hakt er behoorlijk in!

Donderdagmiddag is het tijd voor een soort mondelinge toets (en dat gaat goed!) en vrijdag volgt een uitgebreid schriftelijk 'examen' en ook dat gaat goed genoeg, zodat Johan aan het eind van de week 'thuis' komt met een mooi certificaat!
Nu kan hij aan de slag met boeken uit de bieb (hier in Norge een bij wet geregelde gratis voorziening) en kan hij aan zijn woordenschat werken.

Terwijl Johan 'op school zit' trek ik er in mijn eentje op uit. Maandag en dinsdag is het heerlijk zonnig en nestel ik me met een (Noors) boek in de tuin en maak wat korte boodschappenwandelingetjes naar het dorp. Dat gaat (met drie of vier keer op een dag) na twee dagen wel vervelen en dus maak ik de dagen daarna een rondje van een klein uur door de omgeving op aangeven van de beheerder van het Vandrerhjem. Het is daar prima weer voor en bevalt beter dan alleen maar heen en weer naar het dorp.

Op één van mijn rondes kom ik langs een huis dat (ogenschijnlijk) leeg staat. Dàt is niet zo boeiend, maar in de totaal verwaarloosde tuin van het huis staan drie appelbomen en dàt is wèl boeiend, want door de koude winter en het natte voorjaar is het in Utvik zielig gesteld met de fruitteelt en dat betekent: naar Nederland zonder appelstroop! Maar dankzij de ontdekking van dit paradijsje hoeft dat niet te gebeuren. Bij de plaatselijke supermarkt haal ik twee bananendozen en als Johan vrijdagmiddag klaar is met de cursus, rijden we samen naar de Sprookjestuin. Maar als we daar aankomen, staat de voordeur op een kier! En dus vràgen we gewoon of we appels mogen plukken en dat blijkt helemaal geen probleem. In een mum van tijd plukken we samen ca 30 kilo appels (!) bij elkaar en dat levert in elk geval weer een paar potten appelstroop op!

Als zaterdag op de terugweg naar Utvik onze Noorse vrienden in Horten wèl thuis zijn, praten we lekker bij onder het genot van een snel georganiseerde en heerlijke lunch en rijden daarna met een vol-daan gevoel weer naar huis.

Een in alle opzichten geslaagde week zit er op!

Weinig fruit, maar genoeg te doen

Het slechte weer van de afgelopen tijd heeft plaatsgemaakt voor een heerlijk zonnetje. En ook al blijft de temperatuur wat achter (het gaat hier intussen naar de herfst toe!), in de zon op het terras wordt het nog makkelijk 30°C. Dankzij het zonnetje komen eindelijk de fuchsia en sundaville een beetje tot hun recht en worden de stekkies van bijvoorbeeld lupine en stokroos groot genoeg om eindelijk een vaste plek te geven.

We lunchen regelmatig in Byrkjelo (vorige week zelfs 5x !!!) en dat blijkt helemaal niet zo ongezond als je misschien zou denken. Het is 'gewichtneutraal' en ook het laatste uitgebreide bloedonderzoek van Johan laat een prima beeld zien: alles keurig netjes in de buurt van de streefwaarden.

Omdat het fruitseizoen nog wat op zich laat wachten (het kan hoe dan ook niet veel worden vanwege de kou en regen in het voorseizoen), luieren we wat in het zonnetje en vermaken we ons met het jutten en verwerken van al het hout dat dankzij het slechte weer en de overstromingen overal is aangespoeld. En al is het niet zo veel als op bijgaande foto, we kunnen er toch weer lekker een paar avonden van stoken!

En verder is de tuin een voortdurende bron van inspiratie!
De spontaan gestekte pruim (die we pas ontdekten toen we een verwilderde naaldboom omzaagden) krijgt een mooi gemulcht perkje en ook gaan we op zoek naar een stek om op de erfscheiding tussen ons en de buren te zetten. Daar stond een boom, maar die is de afgelopen jaren steeds slechter geworden en uiteindelijk dood gegaan en het is toch wel prettig om daar weer iets te hebben om de inkijk over en weer wat tegen te houden. Daar zijn de buren meer bij gebaat dan wij, dus een boom of struik kòpen, vinden we te gek, maar een stek verplaatsten is wèl een leuke optie. Het kost geen dr.. en als het aanslaat, heb je er dubbel plezier van! Beneden op het land vinden we een paar berkenstekjes en in het aardbeienbed op de helling vinden we er nòg twee van onduidelijke herkomst. Die laatste zijn ook al wat groter, dus hebben we niet zo snel het risico dat we ze met maaien wegmaaien.

En nu maar weer afwachten wat het allemaal gaat doen!