Utvik kleurt oranje

Het Nederlands elftal staat er goed voor: we gaan zeker door naar de volgende ronde en dat moet eigenlijk ook hier in Norge wel onderstreept worden. Ipv de rood-wit-blauwe vaan besluiten we de oranje vlag uit te steken. Maar die moet dan wel eerst op maat gemaakt worden. Dàt hadden we niet bedacht, maar met zo’n fijne naaimachine is het een fluitje van een cent en nog voor er opnieuw gescoord wordt, hangt de nieuwe vlag uit!  

Vrijdag regent het bijna de hele dag. Tussen de buien door even een boodschapje bij de buurtsuper, terwijl de rest van de dag in het teken staat van het recept van de Kvæfjordkake uitproberen dat we van Karin in Innvik hebben gekregen. Officieel hoor je na het bakken en afkoelen van de taart deze door midden te snijden, room op de ene helft te doen en dan de andere helft er bovenop te leggen, onder het motto ‘Dubbel op is eens zo dik’. Dat lijkt ons een beetje vreemd, maar als het in het recept van Karin staat, wijken we daar niet op eigen initiatief ineens vanaf. Maar ipv één taart doormidden te snijden en dan dubbel te leggen op de andere, kunnen we natuurlijk ook ‘gewoon’ twee taarten bakken. Op de onderste doen we de room en nog iets van amandelprut, de tweede leggen we in zijn geheel er bovenop en dan hebben we hetzelfde effect, maar dan twee keer zo veel en beter passend op elkaar! Scheelt weer een keer bakken...

Zaterdag regent het, maar wat deert dat: wij hebben kvæfjordkake bij de koffie! Tussen de ochtend- en de middagregenbui door even naar de winkel om kaas voor de zelfmaakpizza te halen.  Na de zeer geslaagde kvæfjordkake, wordt ook de pizza een succes. Er kunnen twee grote pizza’s gemaakt worden van één pak pizza-bloem en die vullen we met een hussebusseltje van gehakt, paprika, uit, champignon en natuurlijk knoflook en we bestrooien hem rijkelijk met kaas. Natuurlijk niet onze lekker pittige kaas uit Nederland, dat is zonde van die kaas. Strooikaas uit Noorwegen doet het in dit geval ook prima. De twee pizza’s gaan tegelijkertijd in de oven, dus voor het werk van één keer, eten we twee keer. En dan houden we nog over ook, want ze zijn behoorlijk aan de maat! Wat we van de ene pizza overhouden, snijden we in kleine puntjes. Altijd handig voor bij een glaasje wijn. De tweede pizza gaat in zijn geheel in de vriezer.

Maandagmiddag kijken we de wedstrijd Nederland – Slowakije bij Yurdan en Marco in Tistam. Ook de Winkelhorstjes en Jennifer en Brian uit Innvik met hun kinderen zijn er, dus het is een hele Nederlandse happening. 

De kinderen vermaken zich met veel kabaal en met elkaar. Het is daardoor wat lastig om je te concentreren op de wedstrijd, maar we hebben natuurlijk toch wel in de gaten dat Nederland wint!

Op de terugweg plukken we een paar papavers die gewoon op een soort afvalberg langs de kant van de weg groeien. Met wortel-en-al uittrekken lukt bijna niet en dan slaan ze niet aan. Zaad verzamelen uit de zaaddozen is vorig jaar niet gelukt, maar we zijn niet voor één gat te vangen en laten ons zelden door één mislukte poging uit het veld slaan. Dus gaat er een pol mee en zetten we die direct op de helling in de aarde. De twee geplukte en al deels uitgebloeide papavers zetten we in een vaasje voor het raam. We zien wel wat het wordt (òf het wat wordt!).

Arne (de buurman) komt nog even langs ivm het verplaatsen van onze en zijn boot. Hij wil de zijne morgen in het water leggen! Dat hadden we zo snel nog niet verwacht, maar het is niet anders. Het probleem met de verdwenen lijn heeft hij al zo vaak meegemaakt. Het probleem lijkt te zitten in de grote hoeveelheid ‘blåskjell’ (mosselen), die zich op de lijn hechten en hem zo loodzwaar maken dat ie naar de bodem zakt en pas weer los komt als de blåskjell een andere stek zoeken. Onze lijn verkeert volgens zijn zeggen dan ook in goed gezelschap: van een stuk of wat van zijn lijnen!

Een nieuwe ligplaats voor onze boot zoeken, is nog niet direct aan de orde: we mogen zijn ankerplaats gebruiken zolang zijn andere boot vanwege technische problemen nog niet in het water gaat.

En dus gaan Johan en Arne er dinsdag samen even op uit om de boot te verplaatsen. Dat is in een mum van tijd gebeurd, heel wat sneller dan het te water laten van Arne zijn eigen boot: daar gaat de rest van de middag mee heen. We zijn al lang en breed weer terug van boodschappen en (natuurlijk!) lunchen in Byrkjelo als de boot nog steeds op de trailer achter de trekker ligt. Maar de boer die de trekker rijdt, beschikt wel over heel wat stuurmanskunst: bij ons op de snu-plass gaat ie met trekker en trailer straatje-keren en komt daar nog goed mee weg ook!

Terwijl Johan en Arne de boot verplaatsen, kan ik de heg wel even trimmen. Nu onder de heg het onkruid zo mooi weggehaald is en er toppbark ligt, is het wel handig om even een zeil neer te leggen voor alles wat weggesnoeid wordt. Dat werkt als een tierelier. We hebben een stuk zeil dat bijna zo lang is als de helft van de heg. Het is dus een kwestie van neerleggen, snoeien, wegtrekken en dumpen op de composthoop achter in de tuin.

Met de diverse stekkies, planten, struiken en het fruitgebeuren gaat het intussen ook prima. De afwisseling van regen-en zondagen blijkt heel bevorderlijk voor de groei. De braam en frambozen staan volop in bloei en over de aardbeien zullen we het maar helemaal niet hebben. Daar kunnen onze gasten straks nog een hoop plezier van hebben!

Tuinklusjes en zo meer

Er is eindelijk bericht dat de "gras-hand-trimmer" (hierna te noemen tuintondeuze) die we in Denemarken besteld hadden, in Innvik is aangekomen. Het belastingvoordeel valt tegen als we de rekening gepresenteerd krijgen van de invoerrechten, maar dat weten we dan ook weer. Dat ie er zo lang over gedaan heeft, is omdat ie van Oslo naar Ålesund, naar Måløy, naar Stryn en vervolgens naar Innvik is gestuurd. Waarom? Geen idee! Maar we hebben hem en hij is mooi en het is zaterdag geen weer om hem uit te proberen, dus hebben we uitgebreid tijd om het boekje te lezen voor we hem maandag wèl kunnen uitproberen. Hij is super! Als een tondeuse vliegt ie om de lavendelstruikjes heen en langs het kampvuur, de lupine en de rozen, zodat ik daarna met de grasmaaier niet meer op de kleintjes hoeft te letten!

Verder speelt zaterdag het Nederlands elftal tegen Japan die wedstrijd gaan we bij Yurdan en Marco in Tistam kijken. We winnen met 1-0 en verder maken we kennis met een andere Noorse klassieker op taartgebied: de Daim Iskake. De buurvrouw heeft die ter ere van Marco zijn verjaardag gemaakt en hij is werkelijk super! Zoals de naam al zegt, is het een ijstaart, met hazelnoten en meringue, karamel en chocola en een heleboel slagroom. Maar, hij is echt overheerlijk en ontzettend voedzaam! Aangezien wij ook al gebak bij ons hadden voor bij de koffie hebben we geen gaatje meer voor de wraps die we daar eigenlijk zouden eten, dus krijgen we ze gewoon mee, compleet met aangebraden gehakt en serveertips. Ook heerlijk en lekker makkelijk!

Met een beetje googelen kom je al gauw bij verschillende recepten en omdat het een klassieker blijkt te zijn, moet ie natuurlijk wel meteen uitgeprobeerd. Hij lukt niet perfect (de bodem en topping laten van elkaar los), maar de smaak is voortreffelijk en dat er een halve liter slagroom in zit, is bij roomijs niet zo gek...

Maandag is een echte rommeldag. De tuinspullen in de kelder moeten maar eens grondig geïnspecteerd en opgeruimd. Het is een zooitje van bakjes, potjes, zakjes, gereedschap en zestig paar kapotte tuinhandschoenen, dus hoogste tijd voor wat reorganisatie.

De voormalige voorraadkamer die na de opknapbeurt van de sportkamer is gedegradeerd tot opslagruimte, leent zich uitstekend voor de opslag van tuingereedschap en ander spul en dat maakt Johan zijn hobby-werk-ruimte ook weer wat overzichtelijker.

Dat komt goed uit, want hij is bezig met het opknappen van de laatste authentieke deur in huis: die van het kot in de logeerkamer. Het is geen fijn klusje, maar gelukkig hoeft deze deur maar aan één kant (de andere zie je nooit!) en het wordt wel weer ontzettend mooi.

Tussen de bedrijven door maai ik het gras maar weer eens en maakt Johan gehakt van de lange takken en stokken en stukken hout die naast de schuur liggen. Dat hout kunnen de gasten gebruiken voor het kampvuur in de tuin, maar dan moet het wel een beetje  in hapklare brokken zijn en niet van die meterslange staken. Het is een tijdrovend klusje, maar het is lekker weer en het hoeft niet af (al gebeurt dat natuurlijk toch!).

Je snapt bijna niet dat we tussen al dat gedoe door nog tijd hebben om naar tennis en voetbal te kijken ook maar dat lukt wel degelijk. Uiteindelijk zijn we toch ook geen mensen om de hele dag in de zon te liggen bakken. Sporten komt er deze week niet zo heel veel van… Dat kun je wel eens hebben. Veel belangrijker is het dat de deur van het kot er weer netjes in hangt en dat de was gestreken en wel weer op bed ligt.

Woensdag begint fris, maar al bij de tweede koffie komt de zon er ineens bij en al gauw is het zomers warm. We doen nog een ultieme poging de ankerlijn op te dreggen, maar slagen daar niet in. Dan maar afwachten of het met Frode Lammetun en de drijvende vlonder lukt. We troosten ons zelf met een lunch in Byrkjelo, uiteindelijk is het vandaag zonnig en morgen regent het misschien wel weer.

Het is ook de avond voor Jonsok. Eigenlijk is het de 24ste pas Jonsok, maar net als bij Kerst, vieren de Noren dit de avond tevoren. Jonsok is de geboortedag van Johannes de Doper en valt samen met de viering van de langste dag. Tot 1770 was het een officiële feestdag, maar toen vonden ze dat er in Noorwegen wel heel veel van dat soort officiële feestdagen waren en dus werd er flink gesnoeid in het aantal en viel Jonsok af. Het wordt gevierd met een optocht in klederdracht, een groot kampvuur (we zien de vlammen boven de bomen uitkomen!) en een barbecue of ander gemeenschappelijk eten (rømmegrøt bijvoorbeeld). Voor meer informatie kun je natuurlijk googelen op Jonsok of terugbladeren in de weblog van juni 2007. Wij vieren het op gepaste wijze thuis: genietend van het avondzonnetje, het uitzicht op het fjord, de rust en de ruimte.

En vanaf nu worden de dagen dus al weer korter…! Daar merken we hier voorlopig niet veel van, want de zon is al op voor wij dat zijn en gaat vlak voor tien uur 's avonds pas achter de bergen aan de overkant van het fjord.

Donderdag is er eindelijk weer regen voorspeld is, maar dat stelt niet veel voor. Bij zo’n klein beetje regen moeten we vanavond gewoon planten, stekkies en zaaigoed sproeien, anders komt er niets van terecht.
Zodra het maar een beetje kan, zijn we buiten. Johan gaat heel dapper met de trimmer aan de slag om het land beneden langs de weg weer een beetje te fatsoeneren, terwijl ik de laatste nieuwe planten op de helling zet, onkruid wied, hier en daar wat sproei en zaai en lekker gewoon doe waar mijn oog op valt.

Dat betekent van alles en nog wat tegelijkertijd en bijna niets echt gestructureerd, maar dat kan hier ook allemaal. Samen maken we de kraamkamer klaar voor de nieuwe aardbeienplanten. Die van vorig jaar groeien als kool (:-) en dus maken we het gedeelte tussen de beide perken zo veel mogelijk onkruidvrij en sluiten vervolgens de boel netjes op elkaar aan.

Ik heb nog wat akeleizaad gevonden, dus dat moet zie afb. bovenaan dit bericht) langs de bessenstruiken want niet alleen de aardbeien groeien zo enthousiast, ook het gras en de rest op de helling. Ook het gras achter de schuur moest nog gemaaid en dan kom ik vanzelf bij wat brandnetels, waarvan we intussen ontdekt hebben dat ze bijna niet meer terugkomen als je ze met wortel en al uittrekt, dus dat is (anders dan het uittrekken van zuring) een klusje wat de moeite loont!

Tussendoor drinken we uitgebreid koffie en komt oma even buurten om te zeggen dat ze ons gemist heeft bij de Jonsok-viering van gisteravond en rond 19.00 uur komt er eindelijk een dikke regenbui!

Welkom op onze vernieuwde weblog!

Nee, je bent niet op het verkeerde adres, je bent gewoon doorgelinkt naar de vernieuwde weblog van Johan & Corry Veerman. Na bijna vijf jaar vonden we het tijd voor een nieuwe, rustigere vormgeving (we worden allemaal een jaartje ouder :-), met meer ruimte voor de tekst en een duidelijker geheel.

We hopen dat je je hier weer net zo thuis voelt als bij de eerste lay-out en als je nog tips hebt, ben je van harte welkom om een berichtje achter te laten!

En om je nog even te laten zien wat we nu achter ons laten, een foto van 'hoe het ook al weer was':

Over kleine bootjes en grote SCHEPEN

Eigenlijk is er weinig spectaculairs te melden. We hebben onze draai hier intussen gevonden en leven ons heerlijke leventje zoals waarschijnlijk de gemiddelde 'pensjonist' dat doet: opstaan, eten, drinken en vrolijk zijn, een klusje hier, een boodschapje daar en verder lekker leven. Maar omdat er anderen zijn die het toch wel erg leuk (en makkelijk) vinden om via de weblog een beetje op de hoogte te blijven, ook in de komkommertijd even een berichtje...

Op zondag 6 juni pakt Johan de boot uit. Het zeil eroverheen is keurig heel gebleven en de boot komt er dan ook prachtig schoon onder vandaan en kan maandag zò het water in.

Het is heerlijk rustig weer en dat hebben we wel nodig voor het speciale ‘project’ van vandaag: proberen de boeilijn op te dreggen. De boei waar de boot altijd aan vast ligt, ligt met een verankerde lijn in het water. Dat laatste is tenminste de bedoeling! In de winter halen we de boot, de boei en de inhaallijnen uit het water en bevestigen aan de ankerlijn een dunnere lijn. Die lijn maken we aan de kant vast, met voldoende speling en een beetje afgezonken m.b.v. een volle jerrycan in de hoop dat de boeilijn dan niet doorgesneden wordt als er ijs komt.

Nu hebben we deze winter geen ijs gehad, dus dàt zat wel goed, maar op mysterieuze wijze is de lijn losgeraakt, met de lus nog intact. Dat riekt naar sabotage, maar dààr zien we hier niemand voor aan, maar we hebben wel een probleem: de ankerlijn ligt nu op de bodem en dan kunnen we de boei er niet aan koppelen. Dus maakt Johan van vislood en een haak een soort dreg en zo hopen we de lijn weer boven te krijgen. Het eerste gedeelte verloopt voorspoedig. De boot ligt in een mum van tijd in het water, maar als we weg willen varen, blijkt Johan het sleuteltje vergeten te zijn. Hij is af en toe ook net een mens!

Dus blijft Corry in de boot en rijdt Johan naar huis voor het sleuteltje. Je hebt het niet over enorme afstanden en hij is ook al snel weer terug en met één keer trekken start de motor!

Dan varen we naar ‘onze’ kust en laten de dreglijn zakken. Het is zoals gezegd heerlijk weer en we varen een paar keer af en aan, voelen hoe de dreg over de bodem krast, maar vinden geen lijn. Het is ook geen superdreg natuurlijk, eigenlijk zou het met een klein anker of zo beter gaan, dan weet je ook zeker dat de haken de goede kant op blijven staan. Maar zo’n anker hebben we niet en dus hebben we een nieuw probleem: wat doen we nu met de boot?

Ook daar blijkt een eenvoudige oplossing voor. Net buiten Utvik is een haventje met soortgelijke sloepen en daar zijn toevallig nog twee plaatsen leeg. Eén plaats is van Arne, onze buurman, maar die zit in Verweggistan en heeft de boot nog op de kant, dus zo lang ligt ons bootje daar goed (op de foto de vijfde van links). Eenmaal thuis vragen we of Eli (de buurvrouw) weet wie de eigenaar van het haventje is. Ja hoor, dat weet ze (natuurlijk!) maar dat niet alleen: ze belt hem ook meteen even op om de situatie uit te leggen. Helaas is hij niet thuis, ook niet als wij even later bij hem langsrijden (hij woont bij ons achter, naast de boerderij waar ons land van ‘afstamt’), maar voor we goed en wel thuis zijn, rijdt hij bij òns naar boven. Eli heeft hem opnieuw gebeld en dus komt hij meteen even langs om te praten. En dan zeggen ze nog dat je met Noren geen afspraken kunt maken...

We leggen hem het probleem voor. Alle suggesties die hij doet over hoe je dat zou moeten aanpakken, hebben we al uitgeprobeerd, dus wat dat betreft lopen we een beetje vast. Hij heeft ook geen vrije plek in zijn haventje om de rest van het seizoen aan ons te verhuren, dus ook daar een dood spoor, maar hij is een Noor en de Noren hier kennen nog zoiets als goed ‘nabuurschap’. De boot mag blijven liggen waar hij ligt zolang Arne de plek niet nodig heeft en zodra Arne terug is, zullen zij zich samen over een oplossing buigen voor ons ankerprobleem.

Op internet zijn  we intussen aan het googelen gegaan naar drijvende steigers en loopplanken. De prijzen die we tegenkomen zijn astronomisch en dus niet iets voor dit jaar, maar met een hoop sparen misschien voor volgend jaar? Zo hebben we meerdere ijzers in het vuur.

We besluiten dinsdag als we boodschappen gaan doen en lunchen in Sandane, meteen even bij een ‘Marin-butikk’ binnen te lopen voor een echt anker. Dàt lukt en laten ze nou bovendien een tafelvoetbalspel hebben staan! Daar zijn we al een poosje over bezig, maar dan zeggen we ‘daar moet je net tegenaan lopen’. Dat doen we nu dus en dan nemen we de tafel maar meteen mee ook. De steiger moest toch tot volgend jaar wachten!

Op het water is woensdag druk genoeg: er komen maar liefst drie cruise-schepen voorbij. Niet allemaal exact op dezelfde tijd om met zijn drietjes op één foto te kunnen, maar wel zo dat je maar éven hoeft te wachten en daarna wat knip-en plakwerk op de computer om ze toch bij elkaar te hebben en een klein beetje een idee te krijgen van de verschillende groottes...!

Donderdag gaan we weer eens gezellig naar Førde. De boodschappenlijstjes voor acht verschillende winkels zijn gestaag gegroeid en nu is het de moeite waard om weer eens te gaan.

Vooraf wordt de winkelroute ingepland, zodat we precies weten wat we gaan doen, dat maakt de zaak een stuk eenvoudiger. We slagen met bijna alles wat op onze waslijst staat, alleen de Kvæfjordkake blijft een probleem. Vorig jaar hebben we dat probleem gemaild naar de producent en vervolgens drie pakken opgestuurd gekregen, maar dat kunnen we niet elk jaar doen natuurlijk…..

In heel Førde slagen we niet, dus proberen we het uiteindelijk nog even bij de ICA in Innvik. Daar werkt Sandra, tegenwoordig die tot vorig jaar het postagentschap annex bakeri-konditori runde. Dat maakt de communicatie een stuk gezelliger. We vragen of zij ervoor kan zorgen dat de winkel de Kvæfjordkake voor ons bestelt, maar ze kan er zelf voor zorgen dat we het recept krijgen. Kijk, dàt is ons wel een extra ritje naar Innvik waard!

En tot onze grote verrassing komt dan aan het eind van de middag ineens nog een cruiseschip voorbij: de Queen Mary-2. Mooi weer om de gletsjer te bezichtigen hebben ze niet gehad, maar ondanks het slechte weer is het goed te zien dat het wel een pracht van een schip is. Voorlopig met een lengte van ca 345 meter één van de grootste cruiseschepen ter wereld en volgens een quote op het internet ‘the flagship of the world's most famous luxury ocean liners’. Nou, en dàt ben je niet zo maar!

6 juni, dus al ruim een maand hier!

Het leven in Noorwegen is goed voor ons. We volgen het ritme van de natuur: we lunchen in Byrkjelo als het zonnig en warm is (en dat is tot nu toe al zo vaak, dat ze al weten hoe laat het is als we aan komen lopen) en  rommelen wat binnenshuis als het een paar dagen regent. Dan heb ik ook mooi wat tijd om mijn nieuwe fototoestel uit te proberen en dat levert soms grappige dingen op zoals de schets van Johan aan de computer.

Johan vermaakt zich uitstekend met de paardenbloemen (die hij uitsteekt!). Zo veel moeite als hij deed om de madeliefjes ìn de tuin te krijgen (en met succes, er staan nu al 9 polletjes!), zo veel moeite doet hij nu om de paardenbloemen eruìt te krijgen. In hoeverre dàt een succesverhaal wordt, moeten we nog even afwachten, maar hij zit lekker met zijn rug in de zon, in de tuin, heerlijk ontspannen, dus wat wil je nog meer!

De tomaten zijn intussen overgezet in grotere potten en moeten nu, net als de reuzenbalsemien, laten zien of ze dat aankunnen...

De boot is alvast uitgepakt, ook al weten we nog niet of en hoe we hem in het water vast kunnen leggen, want de ankerlijn van de boei drijft (misschien) nog ergens, maar als we die niet vinden, moeten we een andere oplossing bedenken.

En tussen alle bedrijvigheid door door bak en lees ik er lustig op los. Behalve worteltjestaart, firekløverkake, vruchtengebak en muffins in alle soorten en maten, ligt er nu ook een flinke voorraad kwarktaart met gelei-topping in de vriezer. Altijd handig als er onverwacht bezoek komt of als het zò lang lekker weer is, dat ik aan bakken niet meer toe kom! Vi får se (ofwel: we zullen zien!).