De winter komt ons tegemoet

Terwijl het Nederland volgens de weermannen nog ongewoon warm blijft, nadert de winter hier met rasse schreden! De sneeuwgrens is gezakt tot 600 meter, de temperatuur tot 3°C (let wel: midden op de dag!) en wij zakken dus van lieverlee ook maar af naar het zuiden.

Tot nu tot hebben we steeds enorm geboft met het weer. Of we de helling winterklaar gingen maken, of het gras wilden maaien en de schuur opruimen, steeds als we net klaar waren, begon het te regenen. En dat is vandaag ook weer het geval. Vanmorgen was het nog lekker droog, meteen na de lunch besloot ik de boodschappen in het dorp te doen en ik was nog maar net thuis of het begon te regenen! Guur was het al, met een sterke wind die het water van het fjord in hoge golven bij ons tegen de oever deed slaan, maar nu regent het er dus ook nog bij.

'Buiten giert de wind om het huis, maar de kachel staat te snorren op...' Nou, de kachel staat op de nachtstand, maar hij blijkt zo ingesteld dat ie het dan in huis toch tot 19°C verwarmt. Wel lekker, maar niet nodig en zeker niet als we straks naar Nederland gaan. Dus komt morgen de monteur nog even langs om de zaak beter af te stellen en ons uit te leggen hoe we dat zelf kunnen doen. Is wel zo handig! Ook krijgen we morgen op de valreep nog even een nieuwe elektrameter. Als het goed is hoeven we dan geen meterstanden meer door te geven, maar kunnen ze bij het energiebedrijf de meter zelf aflezen. De techniek staat voor niets! Dat betekent alleen niet dat we geen last meer hebben van stroomuitval. De eerste keer zit je dan meteen in het stikkedonker, maar we weten intussen dat zulke storingen in series optreden, dus voor de tweede keer zitten we klaar met kaarsen! De computer en de magnetron resetten heeft niet zo veel zin, want voor de stroom echt weer betrouwbaar is, ben je drie uur en acht storingen verder!

De volgende dag zakt de sneeuwgrens tot 400 meter, de temperatuur tot 1°C en beginnen we ons te realiseren dat we met de reis naar de boot misschien toch weer met winterse omstandigheden en dus extra reistijd rekening moeten houden. De hoogvlakte ziet er al gauw als een plaatje uit en ook richting Stryn zijn de bergen wit. Doordat we dit keer via Bergen reizen en niet over Oslo, hoeven we alleen de hoogvlakte achter ons huis over en die is maar 600 meter hoog, dus meer kans dat ie begaanbaar blijft dan het Strynfjell, dat op bijna 1200 meter hoogte ligt. Maar hoog of niet, zelfs bij ons moeten er al sneeuwschuivers aan te pas komen om de weg vrij te maken en zijn er de eerste dag meteen al veertien auto's met pech gestrand! Geen zorgen echter voor het thuisfront: we houden het weer goed in de gaten en gaan desnoods een paar uur of een dag eerder op pad! Verder vordert de puzzel gestaag, maar zijn we wel even van kantje gewisseld omdat we ons blindstaarden op ons eigen stuk, zodat Johan nu de bergen voor zijn kiezen krijgt en ik de bomen...