Ambtelijke molens

Niet alleen in Nederland, ook in Noorwegen malen de ambtelijke molens af en toe tergend langzaam!
Zo kregen we op 14 september 2004 een eerste brief van Statens Vegvesen (zoiets als Verkeer en Waterstaat) met het verzoek een stukje grond af te staan ten behoeve van de aanleg van een zgn. 'kjettingplass'. Dat is een parkeerplaats langs de openbare weg, waar vrachtwagens in de winter hun sneeuwkettingen kunnen omdoen of weghalen.
Erg belangrijk hier in de omgeving omdat we worden ingesloten door hoogvlaktes en de weg die langs ons huis loopt wèl de doorgaande weg van en naar Bergen is. Maar omdat de brief in Nynorsk (=dialect ) geschreven was en ik daar niet alles van begrijp, vroegen we om een vertaling in Bokmal (=ABN), zodat in elk geval duidelijk was waar we geacht werden onze toestemming voor te geven! De brief ging vergezeld van een mooi ingekleurd kaartje, waarop in geel aangegeven is om welk stuk van onze grond het ging (in roze het land van de buren = boer).

Al snel werd duidelijk dat het om een noodzakelijke voorziening ging en er ook niet veel anders opzat dan toestemming te verlenen, omdat ze anders toch over zouden gaan tot onteigening! Dus tekenden we een overeenkomst waarin ook iets stond over de vergoeding die Statens Vegvesen (SV) ons zou betalen voor onze vriendelijke medewerking.

De kjettingplass werd al aangelegd voor we in de zomer van 2005 terugkwamen, maar verder gebeurde er niets. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we wèl beter werden van de aanleg. Op onze grond lag bijvoorbeeld nog een metalen stellage voor een olietank o.i.d. waarvan we niet goed wisten hoe en waar we die konden dumpen, maar dat had SV nu voor ons opgelost en de boel werd keurig achtergelaten.

In september 2005 stuurde ik maar eens een mailtje naar SV hoe de zaak financieel afgerond ging worden. We kregen een leesbevestiging, maar verder gebeurde er niets. Pas toen ik na een paar mailtjes dan toch maar ging bellen met een uitsluitend Nynorsk sprekende Nils Henjum van SV, kreeg ik de toezegging dat ze de boel precies zouden gaan opmeten en dat dan een voorstel voor een koopcontract zou volgen.

In oktober 2006 kwamen ze eindelijk de boel opmeten en werd een eerste (mondeling) voorstel gedaan voor een vergoeding. En vervolgens gebeurde er weer een hele tijd niets, terwijl de boel eigenlijk al eerder vrij nauwkeurig opgemeten was (zie bovenstaande kaartje). Dus maar weer mailen en bellen en bellen en mailen en eindelijk in april 2007 weer een reactie van Nils: of we ons telefoonnummer even wilden mailen, dan kon hij bellen om een afspraak te maken. Een afspraak??? Waarom nog een afspraak??? We willen gewoon eindelijk ons geld!

En dus sturen we nog een keer ons bankrekeningnummer i.p.v. ons telefoonnummer en krijgen eindelijk eind mei een koopcontract aangeboden. De vergoeding is hoger dan verwacht (Nok 1500,- i.p.v. Nok 1000,-), maar volgens bijgevoegd (onderstaand) kaartje is het stuk grond dat we moeten afstaan ook groter! En dàt pikken we natuurlijk niet.

Dus volgt wéér een afspraak met Nils en eindelijk op 30 mei 2007 kunnen we de zaak afsluiten! De vergoeding blijft Nok 1500,- voor verkoop van het gele gedeelte op onderstaande kaart (ca 70 m2). Het roze gedeelte wordt door SV onderhouden (gemaaid) en kunnen zij claimen wanneer de weg ooit verbreed zou worden en het groene gedeelte blijft gewoon van ons.

Eén zwaluw maakt nog geen zomer...

Er is een spreekwoord dat zegt dat één zwaluw nog geen zomer maakt. Nou, dan is de zomer hier intussen volop in aantocht, want de zwaluwen zwermen rond je hoofd, druk bezig met het schoonmaken van de nesten van vorig jaar en herinrichten voor dit jaar!

Na een uitzonderlijk zonnige Pinksteren houdt het nog niet op: 's avonds avondrood en de volgende dag zonnig en warm. De straatverlichting gaat om 23.45 uur alleen voor de vorm aan, want donker wordt het niet in deze tijd van het jaar met zulk mooi weer! En volgens de buurvrouw houdt dit nog minstens tot het komend weekend aan! En dus trekt Johan de stoute klompen aan en gaat de ladder van stal halen! Als er dan tòch geschilderd moet worden, dan maar op een moment dat de weergoden ons gunstig gezind zijn. Met Johan op de ladder, de ene buurman bezig aan de boot en de andere met een nieuw balkonhek, zijn we lekker met zijn allen buiten bezig. En dus zoek ik voor de gezelligheid ook maar een bezigheid buitenshuis.

Da's hier altijd een makkie. We hebben immers een knoepert van een tuin en een nóg grotere schuine helling en daar vindt je hand altijd wel iets te doen. In principe is bijna alles wat op de helling staat (behalve de fruitbomen) op de éen of andere manier onkruid (als je onkruid tenminste opvat als iets dat welig tiert en dat je liever kwijt dan rijk bent uit je tuin). Maar sommige onkruiden zijn leuk of mooi om te zien, terwijl andere uitgesproken saai zijn. De paarse ooievaarsbek waar we het al eerder over hadden, valt onder de eerste groep, de ridderzuring en fluitekruid, zevenklapper (of hoe die neefjes en nichtjes van de grote Berenklauw ook allemaal heten!) vallen wat mij betreft onder de tweede groep.

En dus heb ik bedacht dàt vandaag aan te pakken! Dat lijkt misschien een simpel klusje (en het is inderdaad ook geen werkje waar je uitzonderlijk intelligent voor hoeft te zijn), maar op een schuine helling als de onze, krijgen met name je kuit- en bilspieren het zwaar te verduren. Eén voor één ga ik ze te lijf (die planten) en probeer ik ze met wortel en al uit te trekken. Is dat een nuttig werkje? Nee, vanuit het oogpunt van effectiviteit slaat het nergens op: vandaag trek je de ene staak uit, morgen komt precies daarnaast de volgende op. Bovendien zit er een wortelstelsel onder de grond waarvan zakenmensen mochten willen dat ze zo'n uitgebreid netwerk hadden en wat je dus nooit uit kùnt roeien. Maar dat is de insteek ook niet! Het werk is gewoon bedoeld om lekker bezig te zijn! Wij zijn geen mensen om lang stil te zitten en al helemaal niet in de zon! Maar met dit stralende weer binnen gaan zitten slaat ook nergens op en dus zoek je een activiteit waar je heeeeeel lang mee bezig kunt zijn zonder dat het ooit af is of af hoeft! Je blijft in beweging, je bent buiten, je geniet van je tuin en het uitzicht, dat is alles bij elkaar zinvol genoeg om er lekker rustig mee door te gaan.

Tussendoor verpoot ik nog even een paar pollen margrieten, maar dàt is heuvel-op(waar ze staan)- heuvel-af(waar ze naartoe moeten) een stuk zwaarder dan ik inschat en dus houd ik het na vijf of zes pollen voor gezien. Morgen is er weer een dag en nieuwe ridderzuring en fluitekruid om uit te trekken!

Scrabble

Iedereen die ons een beetje kent, weet dat wij hechten aan tradities en vaste patronen. Zo doen wij al jàren op zondagmiddag een spelletje scrabble. Degene die wint moet geld in de pot doen en van het geld dat we op die manier met allerlei spelletjes bij elkaar sparen, betalen we onze vakantie in Frankrijk.

Nu heb je met Pinksteren eigenlijk een beetje twee dagen een zondaggevoel en dus doen we ook op beide dagen een potje scrabble. Op zondag heb ik gewonnen, dus op maandag wil Johan revanche! Het wordt een zwaar spel, met korte woorden, weinig klinkers en dus ook weinig openingen. De stand gaat redelijk gelijk op, tòt de vijftiende beurt, waarin ik met de 'z' op dubbele letterwaarde het woord 'zoet' maak dat eindigt op drie keer woordwaarde!

Dat is even een bittere pil voor Johan, zeker als ik daarna ook nog met 'oogje' op drie keer de woordwaarde kom en zo maar liefst zeventig punten uitloop! Maar hij maakt het in één klap allemaal goed door 'bladerd' aan te leggen op de 'e' van mijn 'oogje', zodat er bladerde komt te staan.

Niet alleen is hij daarmee al zijn letters kwijt (50 punten bonus!), maar bovendien heb ik in de beurt daarvoor de laatste letters uit de pot gepakt en dus is het spel ineens uit ook!!! Dàt hebben we in 25 jaar nog niet meegemaakt!

Veel meer valt er over de tweede Pinksterdag ook ineens niet te zeggen. Het was zonnig en warm, maar het potje scrabble was het absolute hoogtepunt!!

Op een mooie Pinksterdag...

Na een paar dagen met lage temperaturen en bakken regen, komt de Noorse weerman ons zaterdagavond blij maken met wat betere vooruitzichten. Dit in tegenstelling tot wat we Gerrit Hiemstra net aan Nederland hebben horen verkopen, maar ja, daar hebben ze dan ook al zo veel mooi weer gehad...

Zaterdag is een overgangsdag waarbij enorme hoosbuien (waarbij we de berg achter ons of de overkant van het fjord niet meer kunnen zien!) worden afgewisseld door felle opklaringen en de temperatuur voor het eerst in dagen weer boven de 10°C uitkomt!

En dan is het Pinksteren! In tegenstelling tot Amerika kent Noorwegen wèl een eerste en tweede Kerst-, Pasen- en dus ook Pinksterdag. En dat niet alleen, het wordt hier gevierd als een feest waar massaal de vlag voor wordt gehesen! Dat doen ze voor de verjaardagen van het Koningshuis niet eens! Noorwegen kent dan ook nog een staatsgodsdienst en ook al zitten de kerken hier op een gewone zondag ook al lang niet meer vol, gevlagd wordt er volop. Tradities worden hier duidelijk nog in ere gehouden, al kun je je afvragen wat de zin daarvan is als de inhoud verdwenen is...

Zo gaan de Noren met Kerstavond massaal naar de Kerstnachtdienst (die hier vanwege het vroege donker al om 15.00 uur 's middags wordt gehouden), maar er lijkt maar een handjevol mensen nog in staat de liederen mee te zingen . Maar goed, ook mee kunnen zingen zegt niets over de inhoud, toch? Wat een stichtelijke overwegingen ineens, zeker zondag...

Hoe dan ook, deze eerste Pinksterdag is een superzonnige. We zitten de hele dag buiten in de zon en moeten zelfs af en toe de verkoeling van de wind in de tuin opzoeken om geen last van de warmte te krijgen! We luieren, puzzelen en lezen wat en de eerste quilt voor de logeerkamer wordt afgemaakt. De gele brem staat uitbundig in bloei en de paarse ooievaarsbek op de helling kan niet wachten om dat voorbeeld te volgen!

En aan het eind van de dag komt er weer een cruise-schip (de Ocean Majesty)terug van de gletsjer. Hebben dìe lui het getroffen zeg (en wij erbij)! Eens kijken of er vanavond nog avondrood in zit ook...!

De schade

Na een paar dagen inventariseren wordt langzaam duidelijk wat de omvang van de schade is die de inbrekers ons toegebracht hebben:

De nieuwe televisie (mooi groot flatscreen),

de monitor van de computer (ook flatscreen) en de muis,

nieuwe printer,

het weerstation (wat moeten ze ermee?),

Johan zijn nieuwe scheermes met een set extra mesjes en twee flesjes eau-de-toilet (ze hebben wel smaak!),

Johan zijn sporttas (oud en gammel en gelukkig de inhoud er uit gemikt)

een kubus met notitieblaadjes (van slechte kwaliteit!),

al mijn sieraden (mijn hele leven in beeld gebracht door een kistje vol oorbellen, kettingen, ringen, armbanden etc.)

en de grote regenboogquilt (misschien niet eens omdat ze hem mooi vonden, maar omdat ie zo lekker groot is om tv e.d. in te pakken!).

Verder zijn het waarschijnlijk wel professionals geweest: de braakschade om binnen te komen is minimaal en ze hebben ook niet moedwillig extra rommel gemaakt voor de kick.

Gelukkig zijn we beiden niet gevoelig voor 'het idee dat er anderen in je spullen hebben zitten snuffelen', maar je krijgt er wel een dreun van dat anderen moedwillig verzieken waar je zelf zo hard voor gewerkt hebt! Gelukkig hebben we nog een hele lange zomer voor de boeg om alles weer te vergeten en zitten we hier heel rustig, in de wetenschap dat er nu niets bijzonders meer te halen valt...

En weer thuis!

Het ongewilde bezoek aan Beekbergen heeft in elk geval een strak tuintje opgeleverd! Nadat de zaken met de politie en de verzekering voorlopig zijn afgehandeld, rest ons niets anders dan uit te rusten van alle inspanningen en de tijd vol te maken tot we weer terug kunnen. En dus nemen we de tuin nog maar even onder handen zodat die er voor het Pinksterbezoek weer netjes bij ligt!

Intussen gaat onze pechgolf gewoon door. De reis maandagnacht was met name voor Johan erg vermoeiend, maar omdat ik in Duitsland en Denemarken wel mag rijden, hebben we daar gretig gebruik van gemaakt. Tussen 02.00 uur en 04.00 uur werd het nog rustig op de weg ook, alleen daardoor op de parkeerplaatsen zo druk met vrachtwagens, dat sommige voor personenauto's helemaal niet toegankelijk meer waren en we dus maar weer door moesten rijden! Verder verliep dat deel van de reis voorspoedig en al rond 08.00 uur waren we in Hirsthals (noorden van Denemarken). Daar een lekker plekje bij het strand opgezocht en in de auto nog een poosje geslapen/gedoezeld.

Om 09.30 uur naar de boot, tot zo ver alles goed. Maar toen het inschepen begon, weigerde de auto en werden we als laatste aan boord GESLEEPT! Geluk bij een ongeluk is natuurlijk dat de auto het niet "In het zicht van de haven" begaf, maar op de kade zelf, anders hadden we nog niet eens mee gekund ook! Na een onrustige nacht (slecht weer voor de kust van Norge) ook weer van boord gesleept. Als de motor dan eenmaal liep, bleef hij wel lopen, maar stoppen was er niet meer bij en da's toch wel behoorlijk ongemakkelijk! Daar bovenop de volgende pech: toen de motor eenmaal weer liep, begaf de handrem het. Dwz niet de rem zelf, maar het vastzetmechanisme in de auto, dus bij elk hoogje (en daar zijn er in Norge heel wat van!) moest ik de handrem vasthouden en op signaal van Johan weer loslaten. Fijn joh, zo'n hellingproef voor twee personen bij praktisch elk stoplicht dat je tegenkomt en dat niet voor niets in dit geval een stoplicht ipv verkeerslicht genoemd wordt!

Natuurlijk om 08.00 uur alles nog dicht en al helemaal geen Turist-inform open, maar wel een kantoor o.i.d. waar we achter een glazen pui twee mannen achter lapptops zagen zitten. Die waren geweldig behulpzaam en de Jeep-garage bleek toevallig in een gedeelte van Bergen dat we een beetje kennen en dat op onze weg naar huis ligt, dus MAZZEL! Al na een half uur was duidelijk dat het euvel niet binnen korte tijd te verhelpen was en de garage had pas eind juni plaats. Wel hebben ze de handrem provisorisch gerepareerd en ons een stel zekeringen meegegeven omdat elke keer dat we starten de zekering van de startmotor doorbrandt doordat er ERGENS kortsluiting optreedt, maar wààr...???

Maar eenmaal thuis alles weer lekker opgeruimd, de kachel aan (want het is hier 5°C en de regen valt met bakken uit de hemel) en lekker onderuit op de bank met onze benen op tafel tv kijken. Een tv met een knots van een puist, maar uitstekend beeld, dus voor ons geen flatscreen high-tech-spul meer, daar steunen we uiteindelijk alleen het inbrekersgilde maar mee!

En weer naar Nederland

En dan gaat donderdagavond om half elf de telefoon en belt de politie van Apeldoorn:

ingebroken in Beekbergen!!

Stukjes informatie van de politie, van de achterbuurman (waar ook ingebroken is!) en van de beheerder geven een heel vervelend beeld van de situatie, dus besluiten we z.s.m. een overtocht terug te boeken en zelf de zaak af te handelen.

Maandag 14 mei varen we over, dinsdagavond 15 mei hopen we in BB te zijn.

We hebben nog geen foto om er bij te zetten....

Het seizoen is geopend!

We zijn al weer bijna een week in Noorwegen en het voelt allemaal ontzettend vertrouwd. Na een rustig weekend met heerlijk zonnig weer, zijn we nu (net als in Nederland) in weersomstandigheden beland die beter passen bij de tijd van het jaar: temperaturen rond 14 graden en af en toe regen. Voor de kersenboom prima, voor ons geen probleem. We hebben ook binnen genoeg dingen om ons mee te vermaken. Zo grijpt Johan de gelegenheid aan om meteen maar een nieuwe kraan op de wastafel in de (gasten)badkamer te monteren. Dat lijkt in eerste instantie een klusje van niks, maar natuurlijk past het allemaal net níet zoals je bedacht hebt. Bovendien heb je een werkruimte van niets en minder dan niets, dus toch een stuk lastiger dan bedacht, maar het lukt allemaal wel.

Verder repareert hij de binnenkant van de allesbrander met vuurvaste cement, omdat na veertig jaar van intensief stoken de beschermende binnenmantel hier en daar gebarsten is. Ook daarbij natuurlijk in een geweldig makkelijke houding en veel ruimte, maar zwarte handen kun je wassen en zwarte kleren ook!

En dan hebben we ook de grote printer nog meegenomen uit Nederland. Een prima apparaat, maar nu geel weigert mee te doen, krijg je toch een beetje rare kleuren. Voor sommige dingen is dat echter niet zo belangrijk en zwart doet het nog prima. Bovendien kun je er ook nog mee scannen en kopiëren en dat is in een omgeving zoals waar wij zitten toch wel een enorme aanwinst. De enige plek waar je hier iets kunt laten kopiëren is het postagentschap bij het bakkertje in het volgende dorp. Daar hebben ze een apparaat staan dat eerst een kwartier moet opwarmen en dan misdadig slechte afdrukken levert, maar iets was beter dan niets. Nu is dat "probleem" dus ook weer getekkeld (schrijf je dat echt zo?) alleen moet het apparaat nog wel een plekje krijgen. Gelukkig ziet Johan er niet tegenop om een gat in het computermeubel te zagen en krijg ik het daar ook niet warm of koud van, dus na (opnieuw in een onmogelijke houding) een uurtje passen, meten , zagen en zuigen heeft die goede oude printer weer een mooie plek!

Intussen is het weer een beetje opgeknapt, dus trek ik mijn laarzen en buitenkleren aan, pak de snoeischaar en de hark en ga het onkruid te lijf dat in de afloopgeul tussen onze tuin en die van de buren welig tiert. Daar kom ik niet alleen een heleboel oude brandnetels tegen, maar ook de restanten van de appelboom van de buren, die Johan en Jacob twee jaar geleden omgezaagd hebben. De boom leek heel dood en stond in elk geval vreselijk veel aandacht te vragen en omdat het huis tòch niet bewoond was, konden we vrij onze gang gaan. Nu is het huis inmiddels wèl verkocht en gaat de boom nog weer uitlopen ook!

En terwijl wij net bedachten dat het cruise-seizoen nog wel niet geopend zou zijn, komt het eerste cruise-schip vanuit Olden aanvaren: de Albatros van Phoenix Reizen Het is niet alleen het eerste schip van dit seizoen, maar bovendien éen die we nog niet eerder hadden gespot, dus da's wel geinig.

En nu we het snoertje voor het transporteren van de foto's van de camera naar de pc weer hebben, kunnen we OVERAL weer foto's bij plaatsen!

De tweede dag

Vandaag staan we weer als vanouds op verschillende tijden op. Geen idee hoe dat komt, maar in Noorwegen is Johan elke dag zowat een uur eerder op dan ik. Maar dat voelt goed, dus lekker houden zo!
Het is opnieuw perfect weer en dat levert met sneeuw op de bergen natuurlijk weer prachtige plaatjes op. Tussen het fotograferen door doe ìk de was en Jòhan de auto, stòf ik en stofzuìgt Johan, installeert Jòhan de computer en de tv en start ìk de nieuwe serie spannende verhalen op de weblog en rijden we sàmen naar Sandane om met de loodgieter nog wat dingetjes te regelen.

Op de hoogvlakte (ook al is die maar 600m hoog) ligt duidelijk nog meer sneeuw dan vorig jaar. En dat niet alleen: we stuiten ineens op een kudde rendieren die rustig aan het grazen is. Op zich niet zo bijzonder, want het gebeurt je in Noorwegen (zeker in het noorden) wel vaker dat er een kudde rendieren de weg oversteekt, maar het zijn de eerste rendieren die we op "onze" hoogvlakte zien! Twee mannetjes willen net de oversteek over de weg maken als ik ze in de gaten heb. Gelukkig heb ik mijn camera bij me en kunnen jullie er tzt de foto's van zien. Allemaal nog keurig gecamoufleerd in wintervacht, maar met een beetje geluk is er wel wat van te maken!
Dan door naar Sandane. Ook hier kunnen we niet om de RUSSEN heen en het lijkt wel of de code van de rode tuinbroeken een landelijk initiatief is, want je pikt ze er ook hier meteen uit.

We lopen even langs een El-kjøp (soort Expert) om te informeren naar een snoertje voor de camera, maar de man gedraagt zich zo ongeïnteresseerd dat we liever naar H&H bellen om het snoertje op te laten sturen, dan dat we hèm gunnen dat we iets bij hem kopen!
En dan stuiten we ineens op een tent met tuinplanten e.d. Narcissen blijken we ook op de helling al te hebbenen en de margrieten van vorig jaar lopen ook al weer uit. Bovendien hebben we vorig jaar al aardig in de tuin geïnvesteerd en dat wilden we dit jaar eigenlijk niet zo uitgebreid weer doen, maar tijdens ons uitstapje naar Frankrijk dat ons op de "kersen-camping" in de Pyreneeën bracht (waar we overigens maar één keer ons te barsten hebben kunnen eten aan kersen en alle andere jaren er alleen maar naar uit hebben kunnen kijken, maar steeds te vroeg in het jaar bleken te zijn!) bedacht ik dat het wel leuk zou zijn om behalve twee appelbomen en twee pruimenbomen ook nog een kersenboom te hebben. En laten ze die daar nou net hebben staan! De meeste moet je met een paar tegelijk kopen ivm kruisbestuiving, maar dat willen we niet, we willen er maar één en dus wordt het er één die gericht is op zelfbevr... en die STELLA heet.
Thuisgekomen planten we Stella meteen op een mooie zonnige plek op de helling (waar de eerste boom die we hier gesnoeid hebben het niet heeft overleefd en dus een lege plek heeft achtergelaten), geven haar water en kijken uit naar begin augustus. Of het augustus dít jaar of vólgend jaar wordt, weten we nog niet, dat zien we vanzelf.

Gisteren kwamen we trouwens ook nog langs hele leuke bodembedekkers: gele, zoals boterbloempjes maar dan anders en witte, zoals madeliefjes maar dan anders. Tja het is Noorwegen he: net Nederland maar dan héél anders. We bedachten al om ze een keer uit te steken als we een tochtje maken (dan planten we ze gewoon in onze tuin en leven ze daar vrolijk verder), maar eenmaal thuis ontdekken we dat we ons die moeite kunnen besparen: ze komen al ruimschoots voor in onze tuin en op de helling, alleen hebben we dat vorig jaar niet gezien omdat we toen twee weken later waren en ze waarschijnlijk toen al uitgebloeid waren!
Zo levert elk nieuw jaar weer nieuwe ervaringen en inzichten op!

Intussen is de puzzel die we vorig jaar onaf hebben achtergelaten trouwens ook eindelijk af!

De eerste dag

Opmerking vooraf: zelfs in een goed georganiseerd huishouden als het onze, loopt weleens iets mis: we hebben het snoertje waarmee de camera op de computer kan worden aangesloten (opnieuw!!) in Nederland laten liggen, dus voorlopig wèl de verhalen, maar níet de foto's. Die komen er in een later stadium vanzelf bij.

Even tijd om jullie bij te kletsen over de heenreis en aankomst. Opnieuw liep het allemaal een beetje anders dan we ons voorgesteld hadden, maar anders is niet persé minder, toch?! Woensdag 25 april kwamen we terug uit Frankrijk. Donderdag hebben we de hele dag besteed aan het inpakken van auto en dakbak. Door het jaar heen hadden we toch nog aardig wat dingen verzameld die beter naar Noorwegen konden en het was een heel gepuzzel om de hele boel mee te krijgen en ook nog een voorraadje wijn onderin te stouwen.

Vlak voor vertrek naar Frankrijk hadden we met een collega afgesproken dat hij en zijn vrouw (H&H) in ons huis in Beekbergen konden zodra wij onze hielen hadden gelicht richting Noorwegen en perfecter kon dat niet aansluiten: terwijl wij zaterdag aan de "koffie-voor-vertrek" zaten, kwamen zij het pad op! Nog even de laatste dingetjes doorgesproken en vrolijk uitgezwaaid konden wij richting Norge.

Omdat dinsdag 1 mei de eerste gelegenheid was dat we over konden varen van Hirsthals in het noorden van Denemarken, naar Bergen in Noorwegen, konden we in Denemarken op ons dooie akkertje wat rondtouren, hier en daar het tentje opslaan en zo rustig naar het noorden. Dat de nachten eind april nog behoorlijk fris kunnen zijn, hadden we natuurlijk wel bedacht, maar niet dat wij als echt die-hard-kampeerders daar moeite mee zouden hebben. Dus lagen we de eerste nacht vrolijk met alleen het gaas voor de tent bij 5 graden celsius te vernikkelen van de kou! Sokken aantrekken helpt dan ook niet meer en het zweet dat ik dacht 's morgens op mijn lijf te hebben, was gewoon condens! Daar krijg je dus echt de kouwe pies van en de volgende dag pakten we dan ook onze dikke trainingspakken erbij! Dat was een heel stuk aangenamer!

Tønder blijkt een heel leuk stadje te zijn, met heel oude geveltjes en leuke doorkijkjes.
Tijdens een avondwandeling door Tønder (waar we de eerste nachten doorbrengen) komen we ineens in aanraking met een heuse dance-party! Volgens het bord een "Borderlinedance-event". Dat kun je op twee manieren uitleggen, maar we nemen aan dat het om een line-dance-event gaat dat in het grens(border)plaatsje gehouden wordt. In de plaatselijke sporthal hebben werkelijk allerlei soorten mensen zich verzameld voor een podium waar de landelijke dance-goeroe zich in het zweet staat te werken terwijl zij en masse proberen de nieuwe passen onder de knie te krijgen. Het ziet er niet uit, maar je wordt toch blij van al die vrolijke mensen die vanuit totaal verschillende achtergrond zo eensgezind en blij staan te hupsen! Dus blijven we een half uurtje zitten, krijgen een houten (en vooral ook koude) kont op de betonnen tribune en houden het daarna weer voor gezien!

Maandag rijden we door naar Hirsthals, waar we dinsdag de boot hebben naar Bergen. We kunnen kiezen voor een prachtige plek met uitzicht op het Kattegat. Dat hebben de campers allemaal gedaan, maar Johan kiest voor een plekje op het tentenveld. Doordat tentjes sowieso steeds meer een zeldzaamheid vormen staan we daar helemaal alleen en bovendien (veel belangrijker nog) in de luwte van de schutting, zodat we tot laat in de avond kunnen genieten van het zonnetje. En als dat ondergaat, mòet je gewoon wel een foto maken....

De boot vertrekt pas om 10.30 uur en dus kunnen we lekker rustig aan doen en heel relaxt aan boord. Met schitterend weer en ruim vóór het seizoen verwachten we een rustige overtocht. VERWACHTTEN WE ...... !!!!!
Maar wat we krijgen, is de drukste overtocht OOIT. Met honderden kinderen, middelbaren, ouderen, bejaarden en vooral veel RUSSEN. In Noorwegen ben je RUSS als je je middelbare school hebt afgerond. In een soort van overwinningsroes, trekken zulke jongeren een onuitwisbaar spoor door het hele land en (naar nu blijkt) ook ver daarbuiten. Dit jaar staat blijkbaar in het thema van de rode tuinbroeken. Natuurlijk vooral afgezakt en de schouderbanden tussen je benen, de knopen los en volgekladderd met "RUSS 2007", "Queen of the dancefloor", "ME" en weet ik veel wat nog meer. En natúúrlijk gaat dat gepaard met een hoop herrie en vooral ook met "Hoe zie ik er zo ongeïnteresseerd mogelijk uit". Niet lachen, niet meepraten, je niet met elkaar bemoeien lijkt het hoogst haalbare goed op aarde en àls je er dan per ongeluk één betrapt op een voorzichtige glimlach, dan weet die niet hoe snel die weer weggepoetst moet worden. Ach ja, het is een uiting en ze hebben misschien niet eens in de gaten dat hun opgelegde houding van "Ik wil nergens bijhoren" juist maakt dat ze daarmee een duidelijk herkenbare groep vormen! Grappig!

Gelukkig hebben we besloten ons de luxe te veroorloven van een net iets grotere binnenhut dan vorig jaar en daar zijn we nu dubbelblij mee. We kunnen ons zo vaak en lang als we willen terugtrekken in onze hut en maken daar gretig gebruik van. Alleen voor het avondeten (natúúrlijk Scandinavisch lopend buffet!!) komen we onze hut uit en wel op een tijd die voor de meeste anderen niet aantrekkelijk is: om 18.00 uur! In alle rust genieten we van het eten, de wijn, het schitterende uitzicht (dat voordeel heb je als je overdag vaart en het goed weer is) èn natuurlijk van het vooruitzicht van straks weer heerlijk thuis te zijn.

Vóór het zover is, hebben we natuurlijk nog de douane. Daar zitten we een beetje mee vanwege de hoeveelheid wijn èn vanwege het feit dat we er niet aan moeten denken de auto leeg te halen. We hebben hem één keer ingepakt gekregen, maar of dat een tweede keer nog zo lukt, is maar helemaal de vraag. Keurig op tijd meren we af in Bergen. We nemen rustig de tijd om de auto op te zoeken, want we wachten liever nog even in de hut dan op het warme auto-dek, maar àls we dan de auto willen opzoeken, kunnen we hem niet vinden! Dat is ons nog nooit gebeurd en we vinden het heel genant, vragen links en rechts naar het trailerdek, maar doordat er met afgesloten compartimenten wordt gewerkt, kun je niet makkelijk van de ene naar de andere kant. Als we de auto eindelijk bereiken, is het hele schip al leeg! We rijden van boord en zien nog net hoe de (Nederlandse) auto voor ons door de douane wordt aangehouden....
Met onze allervriendelijkste glimlach en de paspoorten in de hand rijden we rustig op de douanier af, worden begroet en mogen het land in!!!! Joepie de poepie, nu staat niets ons meer in de weg om eindelijk de verhuizing af te ronden en de hele santekraam uit te laden!!

In Førde stoppen we even voor wat boodschappen.Voor de kenners onder jullie: daar zit die lijstenmakerij, met de allervriendelijkste lijstenmaakster die je je voor kunt stellen voor wie we elk jaar weer een klusje proberen te bedenken om bij haar langs te kunnen! En daar zijn we ook dit jaar weer in geslaagd, dus kunnen we even bij haar langs, laten een borduurwerkje achter en kunnen over vier weken nog weer terug ook! Kijk, da's een vrolijk begin van ons verblijf hier.
Daarna nog even naar de Lidl, die de Noren nog steeds niet echt in hun hart hebben gesloten waardoor het daar heerlijk rustig is en dan rijden we eindelijk door naar huis!

De zon schijnt overvloedig en we worden ook hier allerhartelijkst ontvangen door de buren. Het huis staat er geweldig bij, een beetje stoffig, maar alles ziet er goed uit en binnen een uur hebben we de hele boel uitgeladen. Daarmee is nog niet alles op zijn plaats, maar dat komt de komende tijd wel. Het enige waar Johan speciaal nog even de tijd voor neemt is het planten van de madeliefjes die we uit de Pyreneeën hebben meegesmokkeld. In onze tuin is er niet één te bekennen en dat vinden we toch wel jammer. Dus heeft Johan ze op de "kersen-camping" uitgestoken en in een opengesneden melkpak steeds liefdevol verzorgd tot ze hier vanavond op een centraal plekje in de tuin worden gepoot. Benieuwd hoe snel ze zich hier vermeerderen!

Weer thuis!!!

JOEPIE!!!!!

We zijn weer thuis!!!

Binnenkort meer!