Over grasmaaien, schilderen en zo...

Ook donderdag en vrijdag blijft het schilderwerk van de ramen liggen. Het is ineens heerlijk zonnig weer en dan is het zonde om binnen te blijven. Donderdag bedenken we er een lekkere rustdag van maken, maar ja, grasmaaien kan beter vandaag dan morgen als de was ophangt en ook kun je de goot beter met dit weer repareren dan wanneer het regent, dus zijn we al met al toch weer lekker bezig. TOT de grasmaaier het begeeft! Ik heb net de schuine kant en drie of vier banen van het veld gemaaid als ik ineens met een beugel in mijn handen sta die aan één kant los is. Dat hoort volgens mij niet en als ik zie dat het ding gewoon finaal afgebroken is, weet ik het zeker: dit is niet goed. Dat hebben wìj weer. Is de trimmer vervangen, scheidt de grasmaaier er mee uit. Volgens Johan is het een kwestie van lassen, maar IK ken hier geen lasser. Wel weten we in Innvik een mechanische werkplaats (?), dus daar rijden we maar op goed geluk naar toe. We wachten een half uurtje (natuurlijk arriveerden we in de lunchpauze die hier van 12.00 – 14.00 uur duurt!), maar ook daarna komt er niemand, terwijl de werkplaats gewoon open is! Ook bij het bedrijf ernaast (waar ze grasmaaiers verkopen!) is de deur wel open, maar evenmin iemand aanwezig, dus rijden we onverrichter zake weer terug. De rest van de middag word ik telefonisch van het kastje naar de muur gestuurd tot er uiteindelijk iemand is die me tipt over de Esso-garage in Byrkjelo! Intussen is het echter kwart voor vier en om vier uur gaat iedereen hier weer naar huis (je kunt er echt een baan naast hebben!), maar ik krijg de monteur in elk geval te pakken en spreek af de volgende ochtend langs te komen.
Vrijdag draaien we eerst een was en als die ophangt en de tweede draait, gaan we na de tweede koffie naar Byrkjelo. De monteur is van het type norse Noor waardoor je na de kennismaking linea recta terug naar Nederland wilt, maar hij pakt wel meteen de beugel en het afgebroken stuk van me aan en gaat zonder een woord te zeggen aan het werk. Wij staan erbij en kijken ernaar en zien tot onze niet geringe verbazing dat hij er een serieuze zaak van maakt. Lassen, buigen, schuren, passen en meten en als het klaar is, pakt hij nog een spuitbus zwarte lak en spuit het gerepareerde stuk keurig zwart. Als kers op de slagroom føhnt hij dat nog droog ook! Vervolgens schrijft hij in het orderboek een opmerking en stuurt me daarmee naar de shop van het benzinestation om te betalen. Nog geen kwartier later staan we weer buiten! We doen meteen maar de weekendboodschappen en zijn binnen een uur weer thuis.
Grasmaaien moet een paar dagen wachten, maar met de wassen heb ik het druk genoeg en Johan zaagt al het hout dat uit het fjord op ons land is aangespoeld met de kapzaag in hapklare brokken. De twee wassen krijg ik niet helemaal droog, daar is de atmosfeer hier eind september toch te koud en te vochtig voor, maar ook binnen hebben we voldoende ruimte om de boel op te hangen en verder te laten drogen.

Intussen hebben we trouwens ook (via de neuroloog, het ziekenhuis in Bergen en de provinciale arts) van de politie bericht gekregen dat ik in Noorwegen weer mag autorijden. Eén extra opmerking: ik moet wel zelf voor een geldig rijbewijs zorgen!! Nou, dat zit wel snor. Fijn dat het voor vertrek naar Nederland toch nog geregeld is.

Volgens de nieuwe meteo-satelliet wordt het zaterdag ook nog goed weer. Het begint inderdaad zonnig en we laten ons verleiden om toch nog wat buitenschilderwerk op te pakken. Nu de oostgevel helemaal klaar is en we voor de rest van de voorkant een steiger nodig hebben, houden we ons met de westgevel bezig. Johan is daar al mee begonnen en ik heb daar de ramen van de woonkamer en de keuken van gedaan, dus die draad kunnen we mooi nog weer ‘even’ oppakken.

Terwijl Johan de hoogte opzoekt, begin ik met de onderdorpel en al wordt het intussen wel koud en minder zonnig,
we maken af waar we aan begonnen zijn en hebben zo weer een lekker productieve dag om op terug te kijken! 's Avonds belt de familie BERT Veerman, ze zijn weer veilig terug in Nederland. Nu een paar weken in ons huis in Beekbergen en intussen op zoek naar een nieuwe eigen stek. Zo succesvol als zij zijn met huizen kopen en verkopen, zal dat ook wel lukken!

Eigen-huis-en-tuin-metamorfose

Maandagavond wordt het tot onze verbazing niet kouder, maar warmer! Terwijl de temperatuur in Nederland zakt naar 17°C, is bij ons het omgekeerde het geval: de temperatuur STIJGT in de loop van de dag naar 17.5°C en ’s avonds zelfs naar 18.1°C. Zoiets geks hebben we nog nooit geregistreerd.
Ook dinsdag is het met 14°C nog zacht, zeker als je nagaat dat wij de afgelopen weken rond de 8°C zaten. En als dan ’s morgens ook de zon nog overheerst, kunnen we de gelegenheid om buiten weer wat te ‘klussen’ niet aan ons voorbij laten gaan. Vandaag vinden we een mooie dag om de rommel achter de schuur aan te pakken.

Er liggen vier lange, zinken golfplaten die ooit de houtvoorraad beschermd hebben tegen regen en sneeuw, maar die nu geen dienst meer doen en daar onder en omheen is het een wirwar van stenen, onkruid, half vergaan hout, pissebedden, spinnen en wormen. We beginnen met de platen schoon te vegen en leggen ze vervolgens te drogen op het gras. Daarna vissen we alles stukken hout die we nog kunnen gebruiken eruit en maken een aparte stapel van het hout dat op het kampvuur opgestookt kan worden. Er liggen grote stenen die we nog wel ergens kunnen gebruiken en een heleboel kleinere die we maar gewoon onderschoffelen. Omdat Johan nogal allergisch reageert op brandnetels, is het aan mij om die (liefst met wortel en al) uit te trekken en op de composthoop te gooien. Bijna de hele afscheiding met de boer bestaat uit een haag van soms twee meter hoge brandnetels, die bovendien nog vertakt en vertakt en nog verder vertakt zijn, waardoor het hele struiken geworden zijn. Maar dàt ruimt op als het allemaal weg is!
Dan ontdekken we dat het hek geen hek meer genoemd kan worden: er staan nog een paar palen, maar er ontbreken er ook twee en tussen de laatste drie palen is helemaal geen gaas meer. Wel is de vorige eigenaar waarschijnlijk ooit van plan geweest het hek te repareren, want voor de ontbrekende palen vinden we onder alle troep die we weghale wèl drie nieuw palen en met vereende krachten slagen we erin om er weer een fatsoenlijk hek van te maken.
Johan egaliseert de bodem een beetje en vervolgens leggen we de golfplaten er tot volgend voorjaar weer op, zodat het onkruid er onder kan verstikken. Die truc hebben we eerder succesvol toegepast bij de 'border' voor het huis. Door het verwijderen van de brandnetels is er een grote frambozenstruik vrij gekomen en die kunnen we nu mooi langs het nieuwe hek opbinden. Benieuwd of dat de oogst volgend jaar een beetje ten goede komt!

Aan het eind van de middag zetten we ook het tafelblad weer 'even' op zijn plaats. Dat dat ding zwaarder is dan je zou denken en dat onze ruggen daar niet zo blij mee zijn, behoeft verder geen betoog. Onder het mom 'We hoeven morgen niet te werken' slikken we een paar keer en doen we het een paar dagen rustig aan om weer te herstellen.

Woensdag is het eigenlijk mijn bedoeling om verder te gaan met het schilderen van de ramen. Maar na een paar nachten van slecht slapen en vroeg wakker ben ik niet echt superfit en stelt Johan voor om naar het Bre-museum in Fjærdal te gaan. Dàt klinkt als een uitstekend alternatief en na de derde koffie gaan we op pad. Het Bre-museum is verder dan ik dacht, maar gasten die er van de zomer geweest zijn hebben ons verzekerd dat het nog vóór de dure (Nok 160,-) tunnel is, dus we rijden maar gewoon door en inderdaad, werkelijk vlàk voor de tunnel ligt een monsterlijk gebouw (veel beton en glas) waar met grote letters ‘Bre-museum’ op staat. Het gebouw heeft nog een belangrijke architectuurprijs gewonnen ook, maar op dat gebied zijn wij het wel vaker niet eens met de jury.

Het is duidelijk na-seizoen: er zijn meer medewerkers dan bezoekers, maar dat geeft ons de gelegenheid in alle rust de tentoonstelling te bekijken. Die is op zich best aardig en keurig overzichtelijk ingedeeld naar vraag-en-antwoord: ‘Waarom is een gletsjer blauw? Waarom is een gletsjerrivier groen? Hoe kan energie gewonnen worden uit een gletsjer?’ etc.
In een gang rond de filmzaal maken we ‘een wandeling door de tijd’ die ons moet aansporen om bewuster om te gaan met de energie omdat we anders over 100.000 jaar een nieuwe ijstijd over onszelf afroepen. Hoezo ‘over onszelf’? Sorry, maar 100.000 jaar is verder van ons bed dan ons voorstellingsvermogen toestaat om rekening mee te houden!

Maar dan de film! Die wordt geprojecteerd op vijf grote schermen, die in bijna een halve cirkel zijn opgesteld. De film is opgenomen vanuit een helikopter en door de opstelling van het scherm krijg je het gevoel dat je in de helikopter meevliegt. Je komt echt ogen te kort om alles te kunnen zien en we weten nù al zeker dat het de moeite waard is om daar met gasten een keer heen te gaan!
Werkelijk spectaculaire opnamen van de grootste gletsjer van Europa. Scherpe ijsspitsen in enorm contrast met diepe gletsjerspleten. Je kunt je meteen voorstellen dat als je daarin terecht komt, de kans minimaal is dat ze je op tijd kunnen vinden. Door de opnamen besef je ook dat zeeziekte vooral te maken heeft met wat je ziet en niet met wat je voelt. We zitten immers gewoon stil in een filmzaal, maar door de bewegingen van de helikopter, zo geprojecteerd op een scherm dat je het gevoel hebt er in te zitten, voel je je maag draaien als de helikopter maar net over een bergrug of boomtoppen heen vliegt en daarna een diepe duik neemt in het volgende gletsjerdal. Werkelijk indrukwekkend, overweldigend, spectaculair! *

Als we na een kop espresso en een wafel-met-jam-als-lunch weer buiten staan, ziet het gebouw er ineens minder afstotelijk uit en blijk je vanaf het dak bovendien schitterend uitzicht te hebben op de bergen en gletsjers die het omringen. De ligging is fenomenaal en onderstreept nog eens wat je binnen gezien hebt. Natuurlijk helpt het wel dat het zonnetje net doorbreekt, blauwe luchten vormen nu eenmaal een mooier contrast met de witte gletsjers dan witte of donkere regenwolken.
Op de terugweg doen we in Skei (spreek uit: Sjaai) boodschappen en zijn keurig met de thee weer thuis.

*bron gletsjerfoto's: www.vinden.nl

Het houdt maar niet op...

De afgelopen week hebben we het zò druk gehad met het bijhouden van de avonturen van BERT dat we geen tijd hadden onze eigen weblog bij te houden. Dat wil echter niet zeggen dat we in de tussentijd niets gedaan hebben, integendeel!

Nu we de kapzaag hebben, kunnen we bijvoorbeeld het hout mooi op maat maken voor de allesbrander en omdat die momenteel praktisch elke dag brandt, stoken we er aardig wat hout doorheen. Gelukkig is dat geen probleem, we stoken nog steeds op het hout dat de vorige eigenaar heeft achtergelaten, dus dat kost niets, alleen wat energie om het hout op maat te maken. Dat is Johan zijn pakkie-an.

Ook het bijwerken van de officiële 'Utvik-site' komt op Johan terecht en dàt is een flinke klus. Natuurlijk zijn we erg blij dat het na heel veel horten en stoten eindelijk gelukt is hem te publiceren en bij te werken, maar daar gaat ongelooflijk veel tijd in zitten. Datzelfde geldt voor het opslaan van de foto's die we maken en de afbeeldingen die we verzamelen om de weblog en de website op te vrolijken. Je kunt ze wel allemaal in één map plaatsen, maar dan zoek je je het habbiebabbie als je ze nog weer eens nodig hebt. Ook dàt komt op Johan terecht, want hìj is degene die de foto's nog wel weer eens nodig heeft. Jarenlange ervaring heeft ons geleerd dat vrouwenlogica toch echt heel anders in elkaar steekt dan mannenlogica en dus heeft het geen zin dat ìk de foto's opberg die Jòhan mogelijk nog eens terug wil vinden!

En al die tijd kan ik lekker rustig mijn gang gaan met het snoeien van de heg, brandnetels uittrekken bij de verste pruimenboom (waar ons land grenst aan een achtergebleven stukje bos) en het schilderen van nog meer ramen. De ramen van de keuken en de openhaardkamer staan er nu zo netjes bij, dat ik de smaak te pakken heb en lekker door ga met 'het ramendrieluik' in de openhaardkamer en het raampje in het strijkkot. Van dat drieluik zou (zonder de detailfoto) niemand het verschil zien behalve wij zelf, zeker als het gaat over het wegkrabben van oude verfrandjes langs het glas, maar het is een prettig gevoel om te weten dat het goed in de verf zit. In het strijkkot woont ook niemand, maar als we nou straks alles netjes in de verf hebben, hoort dat kot er ook gewoon bij!

Vandaag schrappen en schuren, zodat morgen Johan kan plamuren en daarna kan ik het dan weer schuren, gronden, schuren en aflakken. Al met al weer een paar gezellige activiteiten voor de boeg en al weer plannen voor het volgende ook: de trap, trapleuning en het traphek! Dàt is echt een grote klus en die komt zéker niet af dit jaar, maar misschien kan ik een aanzet geven voor volgend seizoen...'

Als Johan het puzzelen met de foto's een beetje zat is (en om te voorkomen dat hij helemaal computeroogjes krijgt!) ligt er nog een tafelblad op hem te wachten. De tafel hebben we twee jaar terug met flinke korting kunnen kopen omdat de ribbels van het golfkarton in het tafelblad stonden. Ook weer geen hond die dat zag, behalve wij zelf, maar omdat de tafel bij òns in de woonkamer staat, willen we dat ie er goed uitziet. Gelukkig hebben we in de kelder een mooie werkbank staan waar het blad op kan liggen en waar Johan er in alle rust aan kan schuren en lakken om er een mooi blad van te maken.

En zo vermaken we ons dus nog best en hoeven we nog niet uit verveling naar Nederland...!

Algemene Beschouwingen

Met op de achtergrond de Algemene Beschouwingen na de troonrede (wat had de Koningin trouwens een vreselijke jurkjas-jasjurk aan en wat zag Margriet er traditioneel veel charmanter uit!) en buiten een onophoudelijke afwisseling van felle opklaringen en hevige regenbuien (en dus ook de ene na de ander regenboog), blijft de temperatuur op een bescheiden 8 – 10°C steken en vermaken we ons vooral met binnenklussen. De kelder is helemaal af, de website voor 2007 helemaal bijgewerkt en de deur van het strijkkot weer teruggeplaatst.
De geappliqueerde kussens en de quilt voor het kinderledikantje liggen op hun plaats en het haakwerk vordert gestaag.

Van het geld dat we van de logees gekregen hebben, hebben we een kapzaag kunnen kopen (nogmaals bedankt!) en omdat we vaste klant zijn bij de CO-OP in Byrkjelo hebben we die nog tegen de aanbiedingsprijs kunnen kopen, terwijl hij allang niet meer in de aanbieding was! Het monteren is met een heel beperkte gebruiksaanwijzing nog niet eenvoudig, maar wij zijn niet voor een kleintje vervaard en de volgende dag staat de kapzaag (een hele mooie rode!) gebruiksklaar in de schuur. Natuurlijk moeten we meteen even proefdraaien en als daarbij de stukken hout of machine-onderdelen niet in het rond vliegen, kunnen we hem met een gerust hart definitief installeren!

Grote buitenklussen kunnen we vanwege het weer niet meer opstarten (als de regenperiode hier eenmaal begint, mag je blij zijn met elke zonnige dag er tussendoor) en dus ronden we binnen nog wat klusjes af. Zo moesten de ramen van de keuken en de openhaardkamer aan de binnenkant nog geschilderd worden en dat is zo’n klusje waar we nu mooi tijd voor hebben.

En verder kunnen we niet wachten tot het weer voorjaar wordt: een flinke hoeveelheid zaadjes ligt klaar in zakjes en doosjes om weer uitgezaaid en gepoot te worden. Zelfs van de reuzenbalsemien en het wilgenroosje hebben we nog zaad weten te bemachtigen. Via het internet werden we van het kastje naar de muur gestuurd, tot we uiteindelijk bij een Noorse site kwamen waar we te horen kregen dat ze dat zaad in principe wel konden leveren, maar dat ze zich afvroegen of dat wel verantwoord was! Er is namelijk een tijd geweest dat deze wilde bloemen zò populair waren, dat je ze bijna overal tegenkwam. Bovendien zijn het planten die zich zò snel verspreiden, dat ze gemakkelijk een (kleine) tuin overwoekeren. Kortom, de zaadhandel wilde niet verantwoordelijk zijn voor een nieuwe golf reuzenbalsemien en wilgenroosjes!

Gelukkig wisten we een plek waar we ze hadden zien staan (op weg naar Førde) en waar we de laatste keer terug uit Førde flink wat zaaddoosjes geplukt hebben en het zaad daaruit gedroogd. En dus kunnen we bijna niet wachten tot het weer voorjaar wordt! Kijken of het met de stokrozen, de wilgenroosjes en de reuzenbalsemien net zo voorspoedig wil gaan als met de 'Stiefmoederbloemetjes' (die we in Nederland gewoon viooltjes noemen).

Doordat Johan plamuurt en ik voor en na schuur, kan ik vandaag de ramen van de keuken en openhaardkamer al afschilderen en staat ook dàt er weer keurig bij. Weer een klusje gedaan waar je als buitenstaander bijna niets van ziet, maar waar je zelf erg veel voldoening van kunt hebben!

Nieuwe mijlpaal bereikt!

Vandaag hebben we een nieuwe mijlpaal bereikt: de hele oostgevel is helemaal af!! Bovenstaande foto is pas aan het eind van de middag gemaakt, dus krijg je niet optimaal het resultaat te zien van Johan zijn tomeloze inzet en vakmanschap, maar ALS morgen de zon schijnt, kunnen we altijd een nieuwe foto plaatsen.

HERFST

Het weer houdt zich voorlopig keurig aan het schema 'twee dagen mooi, twee minder mooi'. het weekend (en met name zondag) zijn grijs, regenachtig en kil. We stoken lekker de allesbrander, die alle gasten deze zomer wel hebben bewonderd, maar niet hebben kunnen ervaren hoe lekker die kachel de kilte uit het hele huis haalt! We zijn er nog altijd blij mee! 's Avonds wordt het echt bar weer, dus het volgen van de serie '24' kunnen we wel vergeten. Het is natuurlijk puur toeval, maar al vier zondagen op rij is het slecht weer en hebben we via RTL nauwelijks ontvangst!
Maandag belooft weer wat mooier te worden. We rijden naar Byrkjelo om verf te halen voor de keldermuren, want nu de vloer zo opgeknapt is en de kelder toch al leeggeruimd, is het wel zo slim om meteen de muren mee te pakken. Een mooi klusje voor mij, terwijl Johan verder gaat aan het kozijn van het strijkkot. Als de mooie deur er straks in gaat, moet het kozijn natuurlijk ook het bekijken waard zijn.

Op de hoogvlakte is duidelijk te zien dat het herfst is. Overal schiet het vuurrrood van de bosbessenstruiken tussen het lichtgroene mos door. Omdat het maandag niet zo zonnig is, is het effect wat minder spectaculair, maar als we dinsdag naar Byrkjelo rijden om (voor het laatst dit seizoen?) te lunchen, krijg ik Johan gelukkig nog een keer zo gek om even te stoppen om mij een foto te laten maken. Op zich is stoppen langs de kant van de weg niet zo'n gekke actie, maar hier is de hoofdweg van Bergen naar Trondheim niet meer dan een eenbaansweg waar je na elke bocht (en dat zijn er tegen een berg op een heleboel!) een grote vrachtwagen met aanhanger kunt verwachten, dus een béétje link is het wel. Dat het mooie plaatjes voor de weblog oplevert, is voldoende reden om toch even te stoppen.

Overigens zie je dat knalrode niet alleen op de hoogvlakte natuurijk, ook de heg bij de buren en een struik in onze eigen tuin lijken bijna lichtgevend als de zon er op staat.

En omdat dit stukje HERFST heet, zal ik verder niet al te uitgebreid ingaan op wat we verder die maandag en dinsdag gedaan hebben:

- de kelder verder afmaken,
- de oostkant bijna helemaal klaar met schilderen (de zwaluwen zijn vertrokken, dus Johan kon vrij zijn gang gaan),
- onkruid gewied en gras gezaaid vlak bij de compostberg achter in de tuin (de tuin wordt nog steeds groter en mooier),
- op één na alle handwerkjes waar ik een paar dagen terug mee bezig was, zijn nu af (maar gelukkig liggen er nog drie quiltpakketten in de kast!) en
- tussendoor nog het één en ander versteld op de naaimachine (die heeeeel oud is, maar door Johan zo goed gerepareerd dat we nog geen nieuwe nodig hebben!).
Even voor het juiste perspectief: het zijn wel allemaal dingen die wij IN PLAATS VAN en niet NAAST ons werk doen!

En terwijl ìk me met zulke tut-frutselwerkjes (uitstekend) vermaak, zit Johan aan de computer, zich voor de ik-weet-niet-hoeveelste-keer te verbazen over het hoe en wat van de website die hij gebouwd heeft en waar keer op keer storingen in optreden. Gelukkig is hij van de lichting 'Geef-nooit-op', anders was de pc al lang door het raam naar buiten.....

Met ons hoofd in de wolken

Het weer heeft hier momenteel een cyclus van twee dagen. Zondag en maandag waren pet, dinsdag en woensdag waren weer twee buitendagen. Gisteren bijna de hele dag regen en vandaag zitten we met ons hoofd in de wolken: dat betekent in dit geval dat de bewolking op een hoogte (diepte) van ca 50 meter hangt, waardoor je het gevoel hebt dat je de wolken bijna aan kunt raken! Klinkt misschien grappig, maar het betekent wel dat we maar een klein wereldje overhouden! In dat kleine wereldje kiezen we natuurlijk voor activiteiten waarbij we niet afhankelijk zijn van het weer. Johan gaat verder met de deur van het strijkkot en ik ga de keldervloer schilderen!

Dat betekent eerst een behoorlijke verhuizing en schoonmaak, want tot nu toe hebben we de kelder vooral als opslag- en werkruimte gebruikt. Overal staan dan ook dozen, oude blikken verf, planken en plankjes, stenen, potjes voor de zaadjes, schoenen, klompen, tuinhanschoenen, een workmate, bezems en ga zo maar door. Ook ligt in de keldertrapruimte oude vloerbedekking op de grond (gelukkig tegels!) die intussen te smerig is om beet te pakken, dus die gaat er ook meteen uit.

En terwijl ik me over de vloer ontferm, kan Johan natuurlijk ook niet stil blijven zitten en gaat hij verder met de andere kant van de deur van het strijkkot. De ene kant is helemaal klaar en prachtig geworden, maar het is wel een rotklus doordat ze er af en toe smerige verflagen op aangebracht hebben.

Maar het wordt prachtig en als in de toekomst de slordig met bakstenen gemetselde muren ook nog mooi lichtgrijs geschilderd worden, zou je er bijna willen wonen! Tussendoor bak ik een chodoladetaartje, want van al dat werken krijg je wel trek en verder vinden we het gewoon lekker!

Met onze gezondheid gaat het intussen (voor zover wij kunnen beoordelen) uitstekend. Behalve de bekende rug-en knieklachten hebben we verder niets te klagen en dat is inderdaad ook best de moeite van het vermelden waard. Bij dezen!

Sneeuwgrens op 500 meter!

Maandag 3 september zakt de sneeuwgrens tot ca 500 meter. Voor intimi: bij de ski-liften en de plek waar we gewandeld hebben ligt nu dus ook sneeuw! Statens Vegvesen heeft zelfs de sneeuwruimers al ingezet om de weg over de hoogvlakte sneeuwvrij te maken. Een hele geruststelling dat we vierwielaandrijving hebben!

Natuurlijk levert dat ook weer mooie plaatjes op, zoals wanneer de zon even door de wolken piept en de sneeuwtoppen bij Stryn uitlicht (al moet je daar wel oog voor hebben en gevoelig voor zijn, zoals één van onze gasten heel terecht opmerkte!).

Vanzelfsprekend vinden wij het ook heerlijk als de zon schijnt en hopen we op een 'Indian Summer'*, maar als dat er niet in zit, vermaken we ons binnen ook wel. Johan heeft immers zijn eigen werkruimte in de kelder, waar hij de deur van het strijkkot onder handen neemt (helemaal verfvrij maken, gaten stoppen en dan in de blanke lak!), zoals hij dat ook met onze badkamerdeur al heeft gedaan...

...en ik kan me de luxe veroorloven van naast het prutsen met de weblog, met drie verschillende handwerken tegelijkertijd bezig te zijn: applikeren, quilten en haken. Dat ik daar steeds vaker een brilletje bij op moet zetten interesseert me niet en bovendien heeft Johan er overal wel één liggen.

Intussen wordt ook de kattenfamilie van Rosina Wachtmeister gestaag uitgebreid. Livio en Livia hebben intussen gezelschap gekregen van Micio en Micia, Amica, Timo en Leonzio. En omdat we die over het algemeen halen in de souvenirwinkel in Skei en daar ook al onze gasten mee naar toe nemen, zijn we daar intussen 'kind aan huis' en wordt de laatste aankoop op een mooi bedrag afgerond, want, zo zegt de eigenares, "Dat doen we toch altijd?". Nou, dat hebben we nog nooit eerder gedaan, maar vandaag is een mooie dag om een nieuwe gewoonte aan te nemen, toch?!

*Indian summer is a name given to a period of sunny, warm weather in autumn, not long before winter. This time can be in late October or early November.

bron: Wikipedia