Een toeristisch uitstapje

Zondag begint veel vriendelijker en dat maakt het eigenlijk alleen maar wranger van gisteren. De helicopterrondvluchten worden vandaag gelukkig wel (ook ?) gehouden, onze gasten maken een uitstapje naar de Briksdalsbre en wij pakken na de tweede koffie de auto om twee wegen (paadjes) te ontdekken waar we nog nooit geweest zijn. En dat bijna bij ons in de achtertuin! Het ene loopt door het Stardal en voert naar de westkant van de Jostedalsbre, al kun je daar niet meer dichtbij komen. We zien wel twee uitlopers van de gletsjer en kunnen aan de gladde, gebleekte rotsen zien dat ze in hun glorietijd heel indrukwekkend geweest moeten zijn, maar daar is inmiddels weinig van over ten gevolge van de opwarming van de aarde. Dankzij het bewolkte weer is er op de foto nòg minder van te zien, maar goed. Het pad loopt dood bij een hek, dat je dan wel weer open kunt maken om een stoer eind te lopen naar …(?), maar daar hebben we geen zin in, het moet wel leuk blijven!

En dus keren we de auto, komen vlak langs een enthousiast stromend watertje (omzoomd door wilgenroosjes, een mooi soort onkruid dat op de één of andere manier bij ons op de helling niet wil aanslaan!) en stoppen onderweg bij een Sommerkafé voor een kop koffie met een stuk kwarktaart. Het tijdstip is heel fout gekozen: de tijd dat de Noren ‘middagen’ = warm eten, maar geduld is een schone zaak en na een minuut of tien zitten we lekker aan een tafeltje. De enige andere gasten die aan de koffie en niet aan de dagschotel zitten, zijn …, idd ook Nederlanders! Maar dat hoeven zij niet te weten, dus houden we ons koest.

Na het Stardal pikken we ook nog even het weggetje voorbij Klakegg naar (klein) Førde. Dat ligt aan de monding van het Førdefjord, dat op zijn beurt weer uitmondt in het grote Breimsvatnet dat langs de weg naar Sandane ligt. Je mag in het meer vissen, maar dan moet je wel over een visakte beschikken. En als je die niet hebt, kun je er ter plekke een aanschaffen, door het vereiste bedrag in een envelop te doen met je naam erop en die te deponeren in het trommeltje dat er bij staat. Allemaal zelfbediening en op goed vertrouwen, dat kan hier gelukkig nog!

Onderweg komen we ook langs zomaar weer een waterval (misschien schandalig dat je daar toch niet meer zo van opkijkt...) en zo zijn we weer rond en kunnen we weer wat zwart maken op de kaart!

Vlak voor we weer thuis zijn, maak ik nog even een foto van de Eggenippa, een 1338 meter hoge, voor deze omgeving heel karakteristieke bergtop, die vandaag om de één of andere reden in het centrum van de belangstelling staat. Er is helemaal een tijdelijke parkeerplaats aangelegd op het land van een plaatselijke boer en diverse bordjes wijzen enthousiaste wandelaars naar het begin van ‘de weg naar de top’.

Wij leggen die top alleen op de foto vast en zijn er zo ook een beetje geweest.
Terug naar huis en tijd voor de cup-a-soup. Johan was de hele dag al niet lekker, hoopte dat het uitstapje hem even goed zou doen, maar helaas, tijdens het spelletje scrabble (een vertekende overwinning voor mij) gaat het alleen maar minder en dus kruipt hij nog vóór het avondeten onder de dekens. Koude rillingen en klam zweet, diarree en hoofdpijn, dat lijkt verdacht veel op een griepje…