Over paadjes aanleggen en zo

Bovenstaande foto wilden we jullie niet onthouden! 'Gewoon' een plaatje vanuit onze woonkamer op een zonnige zaterdagnamiddag. Vrijdagmiddag hebben we weer bezoek gehad van een stel Nederlanders. Gezellig onverwacht op de koffie geeft vaak de leukste bezoekjes. We hebben ze meteen maar enthousiast gemaakt om in de toekomst nog eens terug te komen en dan als huurders natuurlijk! De ene dag is Johan van de PR, de andere dag ik, maar het levert altijd dezelfde leuke reacties op. Zo zijn we tussen de bedrijven door ook steeds een beetje bezig om in de zaken te investeren!

Omdat het nog steeds doorgaat met zomeren, zijn er ook elke dag weer nieuwe foto's te maken van bijvoorbeeld de rozenstruik die tegen de schuur staat. Op geheel eigen wijze heb ik die vorig najaar zo enthousiast gesnoeid dat hij bijna met de hoofdstam gelijk gemaakt werd, maar minstens zo enthousiast loopt hij nu weer uit. Geweldig om te zien hoe de natuur zich niets aantrekt van mijn gebrek aan botanisch inzicht!

En dan hebben we natuurlijk nog de kwestie van paadjes op de helling. De helling is op sommige plaatsen zo schuin dat je er nauwelijks kunt staan. Dat maakt het maaien en bijhouden ook erg lastig en dus zijn we vorig jaar al begonnen met rond de fruitbomen een soort terrasen aan te leggen. Volgens hetzelfde principe (aan de hoge kant afgraven en het afgegraven gedeelte gebruiken om het hoogteverschil met het lager gelegen deel te overbruggen) ben ik nu begonnen paadjes aan te leggen over de volle breedte van de helling. De volle breedte wil zeggen een meter of 25 en als je nagaat dat de helling ongeveer drie verdiepingen hoog is, kun je daar zeker vier of vijf paadjes op kwijt. Genoeg te doen dus, zeker op dagen dat we in Byrkjelo lunchen, want dan werk je het er meteen weer af!

Dinsdag is onze vaste NordicWalkendag aan het worden. En hoewel we er vandaag eigenlijk geen van beiden veel zin in hebben, toch pakken we na de eerste koffie onze stokken, trekken onze wandelschoenen aan en rijden naar het Utvikfjell.

Het kost wat meer moeite, maar uiteindelijk bereiken we tòch weer een punt dat iets verder ligt dan vorige keer en dat geeft een goed gevoel. Het eindpunt van deze 3,5 km lange route hebben we dan nog lang niet in zicht, maar de opkomende moltes wel. In het Nederlands worden ze bergframboos genoemd en ze zijn hier een delikatesse. Tegen de tijd dat ze rijp zijn, trekken hele families de hoogvlakte op om ze te plukken. Vervolgens maken ze er jam van of vriezen ze ze meteen in om ze tijdens het Kerstdiner te kunnen presenteren! Als je ze bij een Noor aangeboden krijgt, heb je echt een goede beurt gemaakt, maar wij zijn er niet zo van gecharmeerd. We vinden ze puur vrij smakeloos en in jam zit er zo veel suiker bij, dat je een fruitsmaak niet meer kunt herkennen!

Toch hebben we ze een keer geplukt, want je moet wel weten waar je het over hebt natuurlijk. We vonden een geschikte plek en al lopend ontdekten we er steeds meer, het kon gewoon niet op. Toen het emmertje vol was en we aan de andere kant van het veld kwamen, zagen we het bord 'Privat område, adgang forbudt', ofwel: privé terreind, verboden toegang. We hebben een half uur op een moltekwekerij lopen plukken! Misschien dat ze dààrom niet smaakten, maar sinds die tijd talen we er niet meer naar!

Ten slotte, op het gevaar af dat jullie overvoerd worden door mijn steeds groener kleurende vingers en steeds groter enthousiasme voor alles wat groeit en bloeit in en om ons huis, een detailfoto van de rozen...