Ons huis in Utvik staat aan het eind van een oprijlaan. Diezelfde oprijlaan gebruiken onze (enige) buren om bij hùn huis te komen. Omdat het onze enige buren zijn, vinden we het belangrijk om goed contact met ze te hebben. Uiteindelijk zijn we straks ook weer een half jaar weg en dan is het een prettig idee dat je buren hebt om op je huis te letten. We lopen de deur niet plat bij elkaar, maar weten elkaar te vinden als dat nodig is.
Onze buurman werkt als elektromonteur (of zo)op olieplatforms over de hele wereld en is steeds zes weken thuis en dan weer zes weken weg. Van onze buurvrouw ontdekten we kort geleden dat ze in een wolfabriek in het volgende dorp werkt. Bij die gelegenheid nodigde ze ons uit om een kijkje te nemen in de fabriek en dat doen we dan natuurlijk ook!
Volgens de buurvrouw is het één van de oudste wolfabrieken van Noorwegen en daar kunnen we ons alles bij voorstellen: de Arbo-wet is hier nog niet van kracht! Donkere werkplekken, veel lawaai en stof en zelfs bij de het nieuwste rek waar de spoelen klaargezet worden voor de weefmachines, moeten mensen op hun knieën zitten om de draden in te rijgen!
De buurvrouw zelf zit op de controle-afdeling en doet de hele dag niet anders dan rollen stof doorspoelen en controleren op weeffouten! Maar ze is van de straat en ze verdient er een extraatje mee en de fabriek op zich staat in zo hoog aanzien dat kroonprins Haakon en Mette Maritt er op hun rondreis door het land ook een bezoekje aan brengen. Ons bezoek was dus eigenlijk de generale repetitie voor volgende week! Kijken of we volgende week tijd hebben om langs de kant van de weg te gaan staan en naar ze te zwaaien.....!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten