En steeds meer fruit...

We laten Bergen zo snel mogelijk achter ons en kiezen de kustroute om weer richting Førde te gaan. We varen over van Leirvåg naar Sløvåg en zien onderweg langs de kust vooral ontzettend veel olieraffinaderijen en daarmee samenhangende industrie. Dan vinden we bij Byrkjeland ineens zo maar weer een leuk vrij plekje. Mét een wc-huisje èn een vissteiger èn een kampvuurplek. Alleen zitten we een beetje verlegen om goed brandhout, maar voor één nacht redden we ons wel.

Omdat het de volgende dag bewolkt is (terwijl volgens de krant de zomer in Noorwegen is aangekomen) trekken we verder. We checken een ‘oud’ plekje op houdbaarheid en al slaan we er dit keer niet ons tentje op, in geval van nood kàn het nog wel, maar vandaag houdt Johan het bij vissen en ik … ontdek een waar bosbessenparadijs. Zùlke grote bessen heb ik dit jaar nog niet gezien en ook niet zò veel bij elkaar. Die mòet ik gewoon plukken en dat houd ik langer vol dan Johan het vissen. En dus helpt ie een handje mee. Alleen jammer dat ie ipv bosbessen, rijsbessen plukt. Volgens onze bloemen- en plantengids ga je daarvan hallucineren en braken wanneer je er te veel van eet. Maar ja, wat is ‘te veel’? En dus selecteren we die er weer fijn uit voor ik er ’s avonds jam van maak. Zijn we toch even leuk bezig geweest!

We vinden bij Leirvik i Sogn een camping naar ons hart: de Birkeland Camping aan het Aksevatnet dat gekarakteriseerd wordt als één van de beste viswateren in Sogn og Fjordane. Dat is leuk! En het gebruik van boot of kano is bij de prijs inbegrepen! Maar zodra de tent staat, gaat het regenen en het wordt niet meer droog tot de volgende ochtend! Tot zo ver het gratis gebruik van de boot…

Bij Nordgulen gaan we even van weg 57 af, om de kustweg te kunnen nemen die nog niet zo lang geleden aangelegd is. Bij Gulen stuiten we op één of ander monument dat Gulatinget wordt genoemd. Het blijkt een herinneringsplek aan de oudst bekende vorm van rechtspraak en regeringssystemen in Norge en voert meer dan duizend jaar terug. Typisch Noors is het om dat dan vervolgens jaarlijks te herdenken met een speciale openlucht-toneel-voorstelling. Johan gooit een paar keer uit in de het nabijgelegen haventje en na wat boodschappen rijden we door naar de pont van Rutledal naar Rysjedalsvika. Hoe we het voor elkaar krijgen, weet ik niet, maar het is de hele tocht al: aankomen bij de pont, oprijden en vertrekken. Zo zou je het niet eens kunnen plannen!

De volgende ochtend is het opnieuw bewolkt. We pakken de boel weer in, doen boodschappen en lunch in Førde en zijn ’s avonds weer thuis, in de stellige overtuiging dat we hier voorlopig niet snel terug komen. Maar de dingen lopen wel eens anders dan verwacht... (daarover in een volgend bericht meer!)

Met de post is als we thuis komen een pakket gekomen van Møllerens (Noorse variant van Koopmans): omdat ik de Kvæfjordkake nergens kon vinden, hebben ze drie verschillende taartmixen opgestuurd!!! En dat terwijl ik ze uiteindelijk toch gevonden èn drie pakken gekocht heb in Førde! Dat wordt taart eten tot we er bij neervallen, dus nodig jezelf eens gezellig bij ons uit voor een kop koffie-mèt.

Intussen is het herfst geworden. Dat was al te merken aan de korter wordende dagen, maar met avondnevel boven de beken en meren, is het definitief geen zomer meer. De verschillende soorten fruit volgen elkaar in rap tempo op. De frambozen zijn nog niet eens allemaal tot jam verwerkt, of de aalbessen komen. En terwijl die nog lang niet allemaal zijn geplukt, vallen de eerste rijpe pruimen van de boom en laat ook de ene appelboom al appeltjes vallen. Die moeten natuurlijk wel verzameld worden, want voor je vijf kilo appeltjes hebt om tot twee liter sap te persen dat dan weer ingekookt kan worden tot één liter appelstroop. Uiteindelijk blijkt dat mee te vallen: er liggen elke dag nieuwe appeltjes onder de boom. Het "appelstroopproject" komt dichterbij!

Ik vind eindelijk tijd om de uitgezaaide stekkies goudsbloemen, reuze afrikanen en Japanse speerdistel een definitieve plaats te geven en ruim ook meteen weer wat onkruid weg terwijl Johan de binnenkant van de kelderkozijnen grondig aanpakt. Eens kijken of we op die manier de houtworm oid kunnen bestrijden! Zodra het droog is gaat hij verder op de ladder aan de zijkant van het huis. Ik pluk een halve emmer aalbessen bij de buurvrouw aan de andere kant van ‘het bos’ aan het eind van onze helling en ontdek ook nog een bosbessenveldje met zùlke grote bessen, dat ik ze in weerwil van mezelf tòch maar weer pluk. Een uurtje plukken betekent 3 à 4 potten jam en “Alles waar de natuur je van voorziet, moet je in dank aanvaarden”, aldus één van onze gasten en daar zìt wat in! Het is gelukkig (!) nog even wachten op de bramen, want het is druk genoeg met de rest! De planken in de voorraadkamer blijken die enorme hoeveelheid jam, sappie, frisdrank etc. toch niet zo goed aan te kunnen als we dachten. Om te voorkomen dat we de jam binnenkort van de vloer kunnen eten, maakt Johan van een oude deur (die hebben we intussen immers allemaal vervangen) twee mooie stevige planken in één van de nissen in de kelder. Als alles daarheen verplaatst is, is er gelukkig nog wel genoeg ruimte voor de ruim 6 kilo jam die er nog aan zit te komen!

De klusjes thuis onderbreken we af en toe even voor bijvoorbeeld een kraamvisite. Yurdan en Annelies zijn beiden bevallen, van respectievelijk een zoon en een dochter en daar moeten we natuurlijk even feliciteren en een zelfgemaakt kraamcadeautje achterlaten. Met Yurdan en Marco hebben we bovendien afgesproken dat ik van het pak Kwæfjordkake dat zij nog hadden staan een taart zou bakken als zij de satellietontvanger komen brengen waarmee wij de Noorse zenders kunnen ontvangen.

De taart lukt nog steeds niet, de bodem wil gewoon niet gaar worden in dezelfde tijd als de meringue nodig heeft om op te stijven. En dus maak ik van een pak muffinmix in een handomdraai weer een nieuwe bodem. Zo hebben we een muffinbodem met kvæfjord-bovenkant en dat smaakt prima! De halfgare kvæfjordbodem bak ik nog even verder door, smeer er eigengemaakte jam op en dek dat af met de muffin-bovenkant, zodat we de hele week iets extra lekkers bij de koffie hebben.

Misschien moet dan ook het sporten maar weer opgepakt worden van lieverlee, maar zo lang we nog in de tuin en aan de gevel bezig zijn, krijgen we genoeg beweging om wat we eten er weer af te zweten!