Een koekje van eigen deeg!

Donderdagochtend regent het nog steeds/opnieuw en dat betekent: alle tijd voor Johan om de website en het verslag bij te werken en voor Corry om koekjes te bakken. Het moet niet veel langer blijven regenen, want anders hebben we geen ruimte om al dat baksel in te vriezen!

’s Middags wordt het ineens droog en daar maken we natuurlijk meteen gebruik van door weer eens de tuin in te gaan. Johan gaat met gezonde tegenzin de paardenbloemen te lijf terwijl Corry het gras maait. Het effect van de intensieve behandeling die we het schuine deel van de tuin vorig najaar hebben gegeven, wordt nu echt duidelijk zichtbaar: het gras groeit uitbundiger dan ooit tevoren. Voor we echter besluiten een volgend deel van de tuin op die manier aan te pakken, moet het eerst beter weer worden. Met regen en/of storm piekeren we er niet over om ook nog eens in de tuin aan de slag te gaan. Dat is nu eenmaal de luxe van 'gepensioneerden'.

Intussen hebben we iemand van de plaatselijke bouwmarkt 'Utvik Bygg' gevraagd om langs te komen omdat er een lei van het dak gevallen is (de woordspeling is al te voordehandliggend!).
En tja, dàn is een groot huis ineens niet zo praktisch, zeker niet als uitgerekend aan de kant van de gevallen lei de helling steil naar beneden loopt! Zelfs voor de ervaren man van de bygg is het een klusje waarbij hij het erg prettig vindt dat Johan toevallig een veiligheidsgordel heeft waarmee hij zich aan de schoorsteen vast kan sjorren voor hij aan de voorkant weer een stukje moet "abseilen"!

Als we vrijdag naar Byrkjelo rijden voor wat boodschappen (het is geen weer om te lunchen!) komen we op de hoogvlakte  ineens nog weer rendieren tegen! Dat hadden we niet meer verwacht, zo laat in het voorjaar, maar als er op ònze 'hoogvlakte' (600 m) nog sneeuw ligt, geldt dat waarschijnlijk ook voor de nog hoger gelegen zomerweiden en dus zijn de rendieren nog aangewezen op wat ze bij ons kunnen vinden.

Zaterdag hebben we gelegenheid om de gele bremstruik aan te pakken. Hij is (aan één kant) prachtig als hij vol in bloei staat en dan ruik je hem ook in de hele tuin en op het terras, maar hij heeft, zoals de meeste dingen, ook nog een andere kant.

En dan kan er in een boekje heel mooi staan hoe je hem vanaf het eerste jaar moet snoeien, maar als je een exemplaar hebt staan dat al minstens zes jaar lekker zijn gang heeft kunnen gaan, zijn er drastischer maatregelen nodig dan “na de bloei, de uitgebloeide takken tot 2/3 terugsnoeien”. Omdat ie sterk naar één kant gegroeid is en er een heel gat ontstaan is aan de andere kant, hebben we drie nieuwe (paarsrode) bremstruiken gekocht om het gat de komende jaren op te vullen. Op dit moment zijn ze nog niet echt fotogeniek, maar tegen de tijd dat ze een beetje tegenwicht kunnen geven aan de gele, gaan ze zeker ook op de foto!

Behalve de brem, hebben ook de beide coniferen in onze tuin rustig door kunnen groeien. Je hebt er geen idee van hoe snel dat gaat! Zo lang ze mooi doorgroeien, is het ook geen punt: ze staan niet voor ons prachtige uitzicht op het fjord en zijn heel decoratief, maar dit jaar bij thuiskomst ontdekten we dat van één van de coniferen één van de vier hoofdstammen ziek of dood is en er daarom beter uit kan. En dus gaat Johan alvast aan de slag met een snoeischaar om de zijtakken weg te knippen, zodat daarna duidelijk wordt waar we de zaag er in moeten zetten. Maar dàt bewaren we weer voor een andere dag.

De zelfgeplante rodondendron staat intussen ook prachtig in bloei en is nog klein genoeg om de komende jaren te kunnen voorkomen dat ie wild en ontembaar uitgroeit tot het soort monster dat de brem geworden is!

Zondag arriveert het volgende stormfront en zitten we weer lekker bij de kachel (maar we zaten eerlijk is eerlijk, liever buiten!) en genieten we van ons eerste stuk 'kvæfjordkake' bij de koffie en dàt is, regen of geen regen, weer of geen weer, SMULLEN !!!