Toch weer klussen...

Als het maandag 30 mei na weken storm en regen ineens windstil is en droog, is dit natuurlijk een geweldige kans om te kijken of we de twee grote ramen aan de voorkant met zijn tweetjes uit de scharnieren kunnen lichten om ook die ramen eindelijk net zo goed aan te pakken als alle ramen aan de achterkant. Het is hetzelfde systeem van oud dubbel glas, met scharnieren en dus moet het hele raam er uit, de scharnieren los geschroefd en deel voor deel (dus in totaal vier ramen!) geschuurd, gegrond, geplamuurd en geschilderd worden (en dan nog een keer geloof ik).

Het is een hele klus om zo’n loodzwaar raam er uit te lichten, maar Johan heeft precies bedacht hoe we met de ladders buiten een kleine steiger kunnen bouwen. De ‘tafelkist’ zetten we binnen onder het raam zodat we allebei op een hoogte staan waarbij we het raam niet boven onze macht uit de scharnieren hoeven te lichten. Het werkt perfect en daarom pakken we ook meteen het tweede raam erbij. Zo kan Johan met schilderen, plamuren e.d. gelijk op werken en hoeven we zo min mogelijk heen en weer te sjouwen met de ladders.

Nadat de voorzetramen los gehaald zijn, plaatsen we de andere weer terug. Keurig op tijd, want daarna…. gaat het waaien en regenen!!! Het is echt een voorjaar van niks!

Tussen de bedrijven door drinken we koffie en houden we pa en moe scholekster in de gaten, die hun eerste jong proberen te stimuleren om zijn vleugels uit te slaan. Ze hebben hun nest op het dak van de buren en vanaf dat dak is het eigenlijk een koud kunstje om je vleugels uit te slaan. Zeker als je dat doet in de richting van onze tuin, dan land je immers heerlijk zacht als het de eerste keer niet helemaal lukt. Pa en moe vliegen af en aan en roepen en duwen, maar het wil er maar niet van komen. Wel loopt het jong steeds dichter naar de rand van het dak en dat hoeft hij eigenlijk alleen maar één keer wat sneller te doen, dan vliegt hij er bijna vanzelf af, maar verder dan de goot durf hij nog niet te komen.

Eenmaal in de goot raakt hij pas echt aan lager wal: hij heeft de regenpijp die van de goot naar beneden loopt op de heenweg wèl, maar op de terugweg niet goed in de gaten. Als de afvoer van de buren onderaan netjes met een schuin stukje pijp was afgewerkt, was er waarschijnlijk niets aan de hand geweest, maar de buren zitten nog volop in de verbouwing en de regenpijp mondt uit in een stuk goot dat er klem onder is geschoven. Water kan er dan nog wel met moeite langs (als het geen stortbui is), maar een klein scholekstertje is toch al te groot. Helaas, het is de natuur, maar als je het hele gebeuren van de eerste vlieglessen van zo dichtbij hebt gevolgd, is zò’n afloop toch een beetje een sneu!

Intussen vordert Johan gestaag met de ramen, komen er weer twee cruiseschepen voorbij en maakt Corry serieus werk van het nieuwe vliegengordijn. Daar heeft ze vorig najaar meters rode en witte snoeren voor gehaakt en nu moet blijken of dat zinvol is geweest of dat dat op een teleurstelling uitloopt. Het valt niet mee om de oude snoeren van bamboestukjes los te krijgen, ze zitten met gemene stukjes roestig ijzerdraad aan elkaar en voor je het weet heb je zo’n draad dwars door je vinger, maar als je de eerste stap gezet hebt, moet je de volgende ook wel zetten, nietwaar?!
Het resultaat van de eerste dag is zo’n twintig nieuwe snoeren aan de basislat. Niet iets om razend enthousiast over te worden, maar ook niet zo slecht dat het hele plan afgeblazen moet worden.

En nu we toch al met twee dingen tegelijk bezig zijn, kan er nog wel wat bij: voor Johan wordt dat een bijwerkschilderklusje aan de erker, voor Corry de inbouwkast in onze badkamer. Die is nog authentiek en dat kàn charme hebben, maar in dit geval is daar geen sprake van. Het is een rommelig, vlekkerig en van binnen hier en daar scheef geval en hij staat in schril contrast met de rest van de badkamer, die al een paar jaar geleden een opknapbeurt heeft gehad. Het idee is om de wanden van de kast wit te schilderen en de planken te beplakken met plastic folie met een grijs kriebeltje (dat past dan weer bij de grijze mozaïektegeltjes en het schilderwerk in de rest van de badkamer). Het resultaat mag er zijn, maar om er nou een foto van in de weblog te zetten, dat voegt niet echt veel toe!

Johan vordert zo snel met het schilderwerk dat we vrijdag de ramen al weer terug kunnen plaatsen! Het is een WERELD van verschil. Onvoorstelbaar wat die man met een pot verf en een ijzeren discipline en doorzettingsvermogen voor elkaar krijgt! De ramen zijn als nieuw en als zaterdag de zon ook nog even schijnt, lijkt het wel of je naar driedimensionaal HD-breedbeeld zit te kijken! Misschien laten we de vitrage en de gordijnen wel weg! In elk geval kunnen we nu wel heel scherp zien hoe veel sneeuw er nog ligt op het Strynfjell...

Van wandlaminaat dat we nog van de keuken over hebben, maakt Johan nieuwe vensterbanken en dat maakt het helemaal af. Corry maait terwijl het gras (het is op het moment gemiddeld eens in de twee weken een dagdeel droog, zodat het gras dan gemaaid kan worden!) en ook zet ze eindelijk de Sundaville in de pot op het terras. Die hebben we al twee weken in huis, maar door het slechte weer stond ie nog steeds in het trapgat bij de kelder. Nu de Sundaville ook op zijn plek staat, wil het misschien eindelijk een beetje zomer worden, dat zou bijzonder welkom zijn!