Maandagavond wordt het tot onze verbazing niet kouder, maar warmer! Terwijl de temperatuur in Nederland zakt naar 17°C, is bij ons het omgekeerde het geval: de temperatuur STIJGT in de loop van de dag naar 17.5°C en ’s avonds zelfs naar 18.1°C. Zoiets geks hebben we nog nooit geregistreerd.Ook dinsdag is het met 14°C nog zacht, zeker als je nagaat dat wij de afgelopen weken rond de 8°C zaten. En als dan ’s morgens ook de zon nog overheerst, kunnen we de gelegenheid om buiten weer wat te ‘klussen’ niet aan ons voorbij laten gaan. Vandaag vinden we een mooie dag om de rommel achter de schuur aan te pakken.
Er liggen vier lange, zinken golfplaten die ooit de houtvoorraad beschermd hebben tegen regen en sneeuw, maar die nu geen dienst meer doen en daar onder en omheen is het een wirwar van stenen, onkruid, half vergaan hout, pissebedden, spinnen en wormen.
We beginnen met de platen schoon te vegen en leggen ze vervolgens te drogen op het gras. Daarna vissen we alles stukken hout die we nog kunnen gebruiken eruit en maken een aparte stapel van het hout dat op het kampvuur opgestookt kan worden. Er liggen grote stenen die we nog wel ergens kunnen gebruiken en een heleboel kleinere die we maar gewoon onderschoffelen. Omdat Johan nogal allergisch reageert op brandnetels, is het aan mij om die (liefst met wortel en al) uit te trekken en op de composthoop te gooien. Bijna de hele afscheiding met de boer bestaat uit een haag van soms twee meter hoge brandnetels, die bovendien nog vertakt en vertakt en nog verder vertakt zijn, waardoor het hele struiken geworden zijn. Maar dàt ruimt op als het allemaal weg is! 
Dan ontdekken we dat het hek geen hek meer genoemd kan worden: er staan nog een paar palen, maar er ontbreken er ook twee en tussen de laatste drie palen is helemaal geen gaas meer. Wel is de vorige eigenaar waarschijnlijk ooit van plan geweest het hek te repareren, want voor de ontbrekende palen vinden we onder alle troep die we weghale wèl drie nieuw palen en met vereende krachten slagen we erin om er weer een fatsoenlijk hek van te maken.
Johan egaliseert de bodem een beetje en vervolgens leggen we de golfplaten er tot volgend voorjaar weer op, zodat het onkruid er onder kan verstikken. Die truc hebben we eerder succesvol toegepast bij de 'border' voor het huis. Door het verwijderen van de brandnetels is er een grote frambozenstruik vrij gekomen en die kunnen we nu mooi langs het nieuwe hek opbinden. Benieuwd of dat de oogst volgend jaar een beetje ten goede komt!
Aan het eind van de middag zetten we ook het tafelblad weer 'even' op zijn plaats. Dat dat ding zwaarder is dan je zou denken en dat onze ruggen daar niet zo blij mee zijn, behoeft verder geen betoog. Onder het mom 'We hoeven morgen niet te werken' slikken we een paar keer en doen we het een paar dagen rustig aan om weer te herstellen.
Woensdag is het eigenlijk mijn bedoeling om verder te gaan met het schilderen van de ramen. Maar na een paar nachten van slecht slapen en vroeg wakker ben ik niet echt superfit en stelt Johan voor om naar het Bre-museum in Fjærdal te gaan. Dàt klinkt als een uitstekend alternatief en na de derde koffie gaan we op pad. Het Bre-museum is verder dan ik dacht, maar gasten die er van de zomer geweest zijn hebben ons verzekerd dat het nog vóór de dure (Nok 160,-) tunnel is, dus we rijden maar gewoon door en inderdaad, werkelijk vlàk voor de tunnel ligt een monsterlijk gebouw (veel beton en glas) waar met grote letters ‘Bre-museum’ op staat. Het gebouw heeft nog een belangrijke architectuurprijs gewonnen ook, maar op dat gebied zijn wij het wel vaker niet eens met de jury. 
Het is duidelijk na-seizoen: er zijn meer medewerkers dan bezoekers, maar dat geeft ons de gelegenheid in alle rust de tentoonstelling te bekijken. Die is op zich best aardig en keurig overzichtelijk ingedeeld naar vraag-en-antwoord: ‘Waarom is een gletsjer blauw? Waarom is een gletsjerrivier groen? Hoe kan energie gewonnen worden uit een gletsjer?’ etc.In een gang rond de filmzaal maken we ‘een wandeling door de tijd’ die ons moet aansporen om bewuster om te gaan met de energie omdat we anders over 100.000 jaar een nieuwe ijstijd over onszelf afroepen. Hoezo ‘over onszelf’? Sorry, maar 100.000 jaar is verder van ons bed dan ons voorstellingsvermogen toestaat om rekening mee te houden!
Maar dan de film! Die wordt geprojecteerd op vijf grote schermen, die in bijna een halve cirkel zijn opgesteld. De film is opgenomen vanuit een helikopter en door de opstelling van het scherm krijg je het gevoel dat je in de helikopter meevliegt. Je komt echt ogen te kort om alles te kunnen zien en we weten nù al zeker dat het de moeite waard is om daar met gasten een keer heen te gaan!
Werkelijk spectaculaire opnamen van de grootste gletsjer van Europa. Scherpe ijsspitsen in enorm contrast met diepe gletsjerspleten. Je kunt je meteen voorstellen dat als je daarin terecht komt, de kans minimaal is dat ze je op tijd kunnen vinden. Door de opnamen besef je ook dat zeeziekte vooral te maken heeft met wat je ziet en niet met wat je voelt. We zitten immers gewoon stil in een filmzaal, maar door de bewegingen van de helikopter, zo geprojecteerd op een scherm dat je het gevoel hebt er in te zitten, voel je je maag draaien als de helikopter maar net over een bergrug of boomtoppen heen vliegt en daarna een diepe duik neemt in het volgende gletsjerdal. Werkelijk indrukwekkend, overweldigend, spectaculair! *
Als we na een kop espresso en een wafel-met-jam-als-lunch weer buiten staan, ziet het gebouw er ineens minder afstotelijk uit en blijk je vanaf het dak bovendien schitterend uitzicht te hebben op de bergen en gletsjers die het omringen. De ligging is fenomenaal en onderstreept nog eens wat je binnen gezien hebt. Natuurlijk helpt het wel dat het zonnetje net doorbreekt, blauwe luchten vormen nu eenmaal een mooier contrast met de witte gletsjers dan witte of donkere regenwolken.Op de terugweg doen we in Skei (spreek uit: Sjaai) boodschappen en zijn keurig met de thee weer thuis.
*bron gletsjerfoto's: www.vinden.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten