Rijbewijs

In de nasleep van de epilepsie-aanval vorig najaar, moeten we hier weer voor elkaar zien te krijgen dat ik weer mag autorijden. Zo makkelijk als daar in Nederland over gedaan werd (O, wilt u dat melden, tja, dat kan,...) zo strikt zijn ze hier. Van maar liefst vijf overheidsniveaus hebben we brieven gekregen waarin stond dat ik in Noorwegen niet mag rijden: de huisarts, de districtsarts, de gemeente, de provincie en ten slotte drie brieven van de politie met steeds een latere datum waarop ik weer een 'aanvraag tot opheffing van het rijverbod' zou mogen indienen..

En omdat het over zo veel schijven heen gaat, gaat het ook weer over zo veel schijven terug. Ik belde met het ziekenhuis om een afspraak te maken met de neuroloog. Maar dat gaat zo maar niet, dat moet via de huisarts. Dus belde ik de huisarts om te vragen of hij een afspraak wilde maken met de neuroloog. Maar dat gaat zo maar niet, dan moet je eerst 'gezien' worden.

Dus naar de huisarts om persoonlijk te vragen of hij een afspraak wil maken.

Na vijf minuten stonden we weer buiten met de mededeling dat we nu verder moeten afwachten wanneer we een oproep krijgen van het ziekenhuis.

Het is maar goed dat we hier al in juni mee begonnen zijn, misschien dat ik dan in oktober net weer mag rijden. Toch geven we aan deze manier van doen de voorkeur boven de 'Laat maar waaien-aanpak' in Nederland, dus gaan we rustig het hele traject uitlopen!

Intussen vordert (natuurlijk) het schilderen gestaag en ook de stekkies schieten als paddestoelen uit de grond (dat wil je natuurlijk niet letterlijk zien gebeuren, want dan heb je een heus schimmelprobleem!). Ter afwisseling van het paadjes aanleggen heb ook ìk de kwast ter hand genomen en krijgen de ramen van de overloop en de badkamer hun definitieve verflaag (binnen). Ook dàt ziet er meteen weer een stuk beter uit!
Woensdag vinden we dat we zo hard gewerkt hebben dat we wel weer eens kunnen lunchen in Byrkjelo. Van het weer hoeven we dat niet meer af te laten hangen, want dan zouden we wel elke dag kunnen lunchen met een groot soft-is, maar dan gaat ook de lol eraf. Zodra ze ons bij de Spar (waar we het ijs halen) zien aankomen, loopt er al iemand naar de ijs-machine. Schandalig zo snel als je hier een stempel opgedrukt krijgt...! Het was vorige week zelfs zo erg dat ze bij binnenkomst meteen al zeiden dat het ijs nog niet klaar was, terwijl we gewoon boodschappen kwamen doen (maar inderdaad ook voor ijs kwamen natuurlijk!). Dus hebben we een rondje gelopen en de camping van Byrkjelo aan een inspectie ondeworpen. Die kwam er uitstekend uit, dus als we nog eens mensen kwijt willen, weten we waar we ze met een gerust geweten naar toe kunnen sturen.
We vragen voor een keer een extra grote soft-is en krijgen vervolgens een MEGA-softijs, waar we ons maar met moeite doorheen kunnen eten! Kost en paar centen, maar dan hèb je ook wat! Misschien moeten we van lieverlee een soft-ijs-machine op ons verlanglijstje zetten...:)

En Johan, die schildert gewoon dat het een lieve lust is!