Over kleine bootjes en grote SCHEPEN

Eigenlijk is er weinig spectaculairs te melden. We hebben onze draai hier intussen gevonden en leven ons heerlijke leventje zoals waarschijnlijk de gemiddelde 'pensjonist' dat doet: opstaan, eten, drinken en vrolijk zijn, een klusje hier, een boodschapje daar en verder lekker leven. Maar omdat er anderen zijn die het toch wel erg leuk (en makkelijk) vinden om via de weblog een beetje op de hoogte te blijven, ook in de komkommertijd even een berichtje...

Op zondag 6 juni pakt Johan de boot uit. Het zeil eroverheen is keurig heel gebleven en de boot komt er dan ook prachtig schoon onder vandaan en kan maandag zò het water in.

Het is heerlijk rustig weer en dat hebben we wel nodig voor het speciale ‘project’ van vandaag: proberen de boeilijn op te dreggen. De boei waar de boot altijd aan vast ligt, ligt met een verankerde lijn in het water. Dat laatste is tenminste de bedoeling! In de winter halen we de boot, de boei en de inhaallijnen uit het water en bevestigen aan de ankerlijn een dunnere lijn. Die lijn maken we aan de kant vast, met voldoende speling en een beetje afgezonken m.b.v. een volle jerrycan in de hoop dat de boeilijn dan niet doorgesneden wordt als er ijs komt.

Nu hebben we deze winter geen ijs gehad, dus dàt zat wel goed, maar op mysterieuze wijze is de lijn losgeraakt, met de lus nog intact. Dat riekt naar sabotage, maar dààr zien we hier niemand voor aan, maar we hebben wel een probleem: de ankerlijn ligt nu op de bodem en dan kunnen we de boei er niet aan koppelen. Dus maakt Johan van vislood en een haak een soort dreg en zo hopen we de lijn weer boven te krijgen. Het eerste gedeelte verloopt voorspoedig. De boot ligt in een mum van tijd in het water, maar als we weg willen varen, blijkt Johan het sleuteltje vergeten te zijn. Hij is af en toe ook net een mens!

Dus blijft Corry in de boot en rijdt Johan naar huis voor het sleuteltje. Je hebt het niet over enorme afstanden en hij is ook al snel weer terug en met één keer trekken start de motor!

Dan varen we naar ‘onze’ kust en laten de dreglijn zakken. Het is zoals gezegd heerlijk weer en we varen een paar keer af en aan, voelen hoe de dreg over de bodem krast, maar vinden geen lijn. Het is ook geen superdreg natuurlijk, eigenlijk zou het met een klein anker of zo beter gaan, dan weet je ook zeker dat de haken de goede kant op blijven staan. Maar zo’n anker hebben we niet en dus hebben we een nieuw probleem: wat doen we nu met de boot?

Ook daar blijkt een eenvoudige oplossing voor. Net buiten Utvik is een haventje met soortgelijke sloepen en daar zijn toevallig nog twee plaatsen leeg. Eén plaats is van Arne, onze buurman, maar die zit in Verweggistan en heeft de boot nog op de kant, dus zo lang ligt ons bootje daar goed (op de foto de vijfde van links). Eenmaal thuis vragen we of Eli (de buurvrouw) weet wie de eigenaar van het haventje is. Ja hoor, dat weet ze (natuurlijk!) maar dat niet alleen: ze belt hem ook meteen even op om de situatie uit te leggen. Helaas is hij niet thuis, ook niet als wij even later bij hem langsrijden (hij woont bij ons achter, naast de boerderij waar ons land van ‘afstamt’), maar voor we goed en wel thuis zijn, rijdt hij bij òns naar boven. Eli heeft hem opnieuw gebeld en dus komt hij meteen even langs om te praten. En dan zeggen ze nog dat je met Noren geen afspraken kunt maken...

We leggen hem het probleem voor. Alle suggesties die hij doet over hoe je dat zou moeten aanpakken, hebben we al uitgeprobeerd, dus wat dat betreft lopen we een beetje vast. Hij heeft ook geen vrije plek in zijn haventje om de rest van het seizoen aan ons te verhuren, dus ook daar een dood spoor, maar hij is een Noor en de Noren hier kennen nog zoiets als goed ‘nabuurschap’. De boot mag blijven liggen waar hij ligt zolang Arne de plek niet nodig heeft en zodra Arne terug is, zullen zij zich samen over een oplossing buigen voor ons ankerprobleem.

Op internet zijn  we intussen aan het googelen gegaan naar drijvende steigers en loopplanken. De prijzen die we tegenkomen zijn astronomisch en dus niet iets voor dit jaar, maar met een hoop sparen misschien voor volgend jaar? Zo hebben we meerdere ijzers in het vuur.

We besluiten dinsdag als we boodschappen gaan doen en lunchen in Sandane, meteen even bij een ‘Marin-butikk’ binnen te lopen voor een echt anker. Dàt lukt en laten ze nou bovendien een tafelvoetbalspel hebben staan! Daar zijn we al een poosje over bezig, maar dan zeggen we ‘daar moet je net tegenaan lopen’. Dat doen we nu dus en dan nemen we de tafel maar meteen mee ook. De steiger moest toch tot volgend jaar wachten!

Op het water is woensdag druk genoeg: er komen maar liefst drie cruise-schepen voorbij. Niet allemaal exact op dezelfde tijd om met zijn drietjes op één foto te kunnen, maar wel zo dat je maar éven hoeft te wachten en daarna wat knip-en plakwerk op de computer om ze toch bij elkaar te hebben en een klein beetje een idee te krijgen van de verschillende groottes...!

Donderdag gaan we weer eens gezellig naar Førde. De boodschappenlijstjes voor acht verschillende winkels zijn gestaag gegroeid en nu is het de moeite waard om weer eens te gaan.

Vooraf wordt de winkelroute ingepland, zodat we precies weten wat we gaan doen, dat maakt de zaak een stuk eenvoudiger. We slagen met bijna alles wat op onze waslijst staat, alleen de Kvæfjordkake blijft een probleem. Vorig jaar hebben we dat probleem gemaild naar de producent en vervolgens drie pakken opgestuurd gekregen, maar dat kunnen we niet elk jaar doen natuurlijk…..

In heel Førde slagen we niet, dus proberen we het uiteindelijk nog even bij de ICA in Innvik. Daar werkt Sandra, tegenwoordig die tot vorig jaar het postagentschap annex bakeri-konditori runde. Dat maakt de communicatie een stuk gezelliger. We vragen of zij ervoor kan zorgen dat de winkel de Kvæfjordkake voor ons bestelt, maar ze kan er zelf voor zorgen dat we het recept krijgen. Kijk, dàt is ons wel een extra ritje naar Innvik waard!

En tot onze grote verrassing komt dan aan het eind van de middag ineens nog een cruiseschip voorbij: de Queen Mary-2. Mooi weer om de gletsjer te bezichtigen hebben ze niet gehad, maar ondanks het slechte weer is het goed te zien dat het wel een pracht van een schip is. Voorlopig met een lengte van ca 345 meter één van de grootste cruiseschepen ter wereld en volgens een quote op het internet ‘the flagship of the world's most famous luxury ocean liners’. Nou, en dàt ben je niet zo maar!