Lekker 'cocoonen'

Vandaag staan we lekker laat op, we zijn een beetje moe van gisteren. We kunnen niet schilderen omdat alles eerst nog een beetje moet harden voor we het de tweede keer kunnen doen en dat vinden we vandaag helemaal niet erg: het waait als een gek ventje! Dus maken we de gastenverblijven alvast in orde voor de gasten die donderdag komen. ’s Middags rijden we naar Byrkjelo voor een nieuwe lading topp-bark (houtsnippers) en een bus witte verf. Die verf moest nota bene speciaal besteld worden en we zaten er wel een beetje mee omhoog. Met de toppbark bedekken we een gedeelte van de schuine helling aan de voorkant net onder het huis om daar een mooie afscheiding te hebben van vaste planten en 'vrije radicalen' (mooi en minder mooi onkruid).

Op de heenweg kruisen we bovenop het fjell een kudde rendieren van een stuk of tien – twaalf, met indrukwekkende geweien. Zo laat hebben we ze nog nooit bij ons op het fjell gezien en ook al niet met zulke grote geweien. De koppen leken wel helemaal achterover te hangen onder het gewicht daarvan! Daar wil je graag een foto van zien? Helaas, beide camera’s lagen thuis! Dat zul je altijd zien. En we hadden nog wel afgesproken dat we mijn camera (die immers lekker klein is) altijd bij ons zouden hebben, want ‘je weet nooit’. Nou, fijn hoor, die rendieren moet je dus maar op ons woord geloven. De camera ligt intussen weer in de auto.

Op de terugweg halen we bij de dorpssuper een voorraadje fanta appel-perencider. Is hier een nieuwe smaak (in Nederland drinken we zulke dingen nooit, dus we weten niet eens of ze dat in Nederland ook hebben) en nog belangrijker: is een superaanbieding! Het is de frisdrank die Johan het lekkerst vindt en als hij dan tòch moet drinken, dan maar iets wat te pruimen is. Bij thuiskomst realiseer ik me pas dat ik zelfs voor een aanbieding wel erg weinig betaald heb. Het lijkt er zelfs op dat ik helemaal niet betaald heb voor de frisdrank! Nou is dat een welkom voordeeltje in het dure Norge, maar dit is al te gortig en dus ga ik na de thee even terug naar de winkel. De dorpsomroepster is daar ook net en die pikt het hele verhaal over ‘te weinig betaald en dan terug gaan naar de winkel’ mooi mee, dus morgen weet heel Utvik over die eerlijke Nederlanders.

Ik krijg helemaal een goed gevoel als ik hoor dat het meisje dat me geholpen heeft vandaag voor het eerst de hele dag alleen staat! Had ze toch mooi een kastekort gehad van bijna € 15,- ! Ze weet niet hoe vaak ze me moet ‘tusend takken’ . Laat het nou een Poolse zijn, die hier is komen wonen in dezelfde tijd dat wij het huis kochten. We zijn dus allebei nieuwe inwoners en onder de indruk van elkaars Noors. En leuk dat er ook nog Polen naar Utvik komen die niet alleen geïnteresseerd zijn in een snelle manier om aan een buitenboordmotor te komen (n.l door zoals twee jaar terug de botenhuizen open te breken!). Intussen wonen er zeker vier Poolse en even zoveel Nederlandse gezinnen in en om Utvik. Een internationaal georiënteerd dorp!

Verder kregen we vandaag weer een factuur van de ‘Stichting Noorse Luchtambulance’. Die steunen we (sinds mijn ‘epilepsie-incident’) met een jaarlijkse bijdrage, die we toevallig vorig jaar verhoogd hebben: ipv voor één persoon, betalen we nu voor een echtpaar. Dat levert een leuk voordeeltje op: als we voortaan in het buitenland (dus hier vandaan ook Nederland!) in het ziekenhuis komen te liggen, dekt de verzekering de komst van een Noorse verpleegster! Lijkt me een grappig gegeven, maar net niet grappig genoeg om de proef op de som te nemen!