Een vrolijke Pinksteren

De volgende dag regent het inderdaad en gaan we boodschappen doen in Stryn. Natùùrlijk keurig voorbereid met tassen en lijstjes en binnen anderhalf uur hebben we zo een auto vol boodschappen en kunnen we er voorlopig weer even tegen. Op weg naar Stryn zien we in Olden twee cruiseschepen liggen. Het ene is de Ventura (van dichterbij nog een stukje indrukwekkender dan vanuit de woonkamer!) en het andere, de Grand Voyager. Echt ‘grand’ kun je die echter niet noemen, zeker niet naast de Ventura!!

Ook woensdag en donderdag zijn regenachtige dagen en zo kil dat we zelfs af en toe een houtblok in de kachel doen om de ergste kilte uit huis te verdrijven. Buiten is het in deze tijd van het jaar sneller warm dan binnen, want als ik naar de winkel loop voor de weekendboodschappen, voel ik dat er al wat meer warmte in de lucht hangt, maar die weet nog niet tot binnen door te dringen. Vrijdagmorgen zit ik dan ook met mijn lekker dikke vest op de bank, maar diezelfde middag zitten we onder het zonnescherm voor het huis!

’s Middags komt de visboer langs. Da’s wel heel toevallig, want ik heb net van de week met de vishandel in Ålesund gemaild om te vragen wanneer de visboer bij ons langskomt. Helaas is die visboer met pensioen, dus lijken we pech te hebben, maar vrijdagmiddag rijdt er een andere visboer het pad op. Maakt niet uit, als ie maar goeie vis heeft. De vis wordt hier zowiezo duur betaald, maar dan wil je wel kwaliteit hebben! We kopen zes kilo zalmfilets, zes kilo gerookte kabeljauw en twaalf kilo verschillende soorten visburgers (een soort hamburgers maar dan van gemalen vis, met kruiden, knoflook etc). Moet genoeg zijn om schubben en kieuwen te kweken, maar natuurlijk vol van gezonde vetten en omega-3, -6 en weet ik wat al niet meer!
We maken het vanwege de hoeveelheid af op een mooi bedrag, maar de visboer vraagt zich wel af waar ik zo goed heb leren afdingen dat ik dat als Nederlandse in Noorwegen voor elkaar krijg. Hij belooft in september langs te komen om te kijken of we nog meer nodig hebben en anders zien we elkaar wel weer in mei volgend jaar.

De kieviten hebben intussen hun eerste vlieglessen gehad en of de boer het weet… de dag daarop gaat hij voor het eerst sinds we hier zijn weer zijn land op met de tractor om het één of ander te sproeien. De kieviten lijken daar geen last van te hebben, want ook de dagen daarna gaan de vlieglessen gewoon door, inclusief snoekduiken en jacht maken op kraaien.

Zaterdag is een stralende dag. Strakblauwe lucht, weinig wind en prima temperatuur (zoiets als bij jullie!). We gaan samen de steiger op om het schilderwerk aan de voorkant dit weekend af te kunnen ronden, dan kunnen we dinsdag naar Bjørn Otto om te zeggen dat ie hem naar de achterkant kan komen verplaatsen.
Met schilderen ben je natuurlijk toch beperkt in je tempo: op een gegeven moment moet je wachten tot de verf droog is. In de tussentijd draai je dan een was, maai je het gras, trim je een gedeelte van de helling en haal je de boot uit zijn winterjas (hij staat trouwens expres zo schuin om het water van de afgelopen week er vanzelf uit te laten lopen). Natuurlijk doe je dat niet allemaal op zaterdagmiddag, maar verdeel je dat een beetje: de activiteiten mèt geluid”overlast” en de was op zaterdag, de rest voor een keer op zondag. Uiteindelijk hebben we door de regen van de afgelopen week drie ZONDAGEN midden in de week gehad!
Dat 'in de tussentijd' is geloof ik wel een steeds terugkerend thema bij ons. Komt denk ik doordat we toch slecht stil kunnen zitten, ook al doen we tegelijkertijd (zoals beloofd) rustig aan. We lezen, puzzelen en fröbelen wat af en zitten soms zelfs ook even gewoon te zitten!

We weten eigenlijk niet of ze in Noorwegen ook aan Tweede Pinksterdag doen, maar dat zien we snel genoeg: of op de hele helling de vlaggen wel of niet weer in top gaan. Want kerks of niet, bij kerkelijke feestdagen gaat hier massaal de vlag uit! Wij sparen nog even door tot wij ook zo'n mooie vlaggenmast kunnen kopen...

Hemelvaart

Nog net voor Hemelvaart lukt het mij om het gras te maaien en te bestrooien met leuke paarse korreltjes. Dat moet effectief zijn tegen mos en onkruid en daar hebben we erg veel van. Nu maar hopen dat madeliefjes niet onder onkruid vallen, want daar hebben we met veel zorg en liefde nu 6 a 7 polletjes van gekweekt.

Verder is het heel vreemd, maar dat het Hemelvaart is, kun je hier meteen merken aan het verkeer. Het is zowiezo een stuk stiller, maar zeker wat betreft de vrachtwagens!
En terwijl ik van een eenvoudig wit hempje iets leuks probeer te pimpen, viert Johan Hemelvaart op gepaste hoogte!

De dagen daarna klimmen we samen op de steiger en dat is wèl zo gezellig. Terwijl Johan schuurt, føhn ik weer een stuk af, want van het gedeelte van de slaapkamer aan de voorkant op de eerste verdieping, halen we wel eerst alle oude verflagen weg voor we er nieuwe op strijken. Behalve blauwe, komen we verder bijna alle kleuren verf wel een keer tegen, maar bij rood voelen we ons toch het best, dus dàt komt er weer op. Het lukt ons om vóór zondag de eerste verflaag er op te zetten en dat is een goed gevoel, want vanaf maandag wordt er regen verwacht. Voor de tuin is dat perfect, maar met schilderen kunnen we dan even niet verder.

Intussen begint het zaaigoed in de 'kweekbakjes' ook al aardig op te schieten. Van de stokrozen steken al 9 stekkies hun koppie boven het plastic uit, de kruiptijm en kruiplobelia doen het ook goed en zelfs de wilgenroosjes komen in grote getale boven. De reuzenbalsemien wil echter nog niet zo en ook voor de violen moeten we wat meer geduld hebben, maar dat is dan weer een aardige oefening! Voor de stokrozen houd ik mijn hart vast, want dit is de derde poging. Bij eerdere pogingen kwamen we net zo ver als we nu zijn (een sprietje met twee blaadjes) maar als ze dan onder het plastic vandaan gehaald werden, verwelkten ze binnen een paar dagen. De komende week is dus beslissend!

Maandag begint bewolkt en stormachtig, maar ipv regen, krijgen we af en toe zon en dan trekt Johan tòch maar weer de stoute schoenen aan en gaat het kitwerk doen dat aan de volgende schilderbeurt vooraf gaat. Voor mij heeft het vandaag (gelukkig) niet zo veel zin dat ik ook de steiger op ga en ik vermaak me met wat prutswerk binnenshuis.

Voor morgen wordt veel regen verwacht, een mooie dag dus om boodschappen doen in Stryn en tot slot kunnen we melden dat het 'jacht'seizoen weer is geopend, met de Ventura als lichtend voorbeeld van wat ons de rest van de zomer op cruisegebied nog weer te wachten staat!

De Noorse aanpak van overtredingen...

Even een klein berichtje dat ons opviel in een Noorse krant:

'De politie in Halden is de overlast op feestdagen zoals 17.mai zo zat dat besloten is de boetes te verdubbelen. Volgens deze maatregel moet je nu Nok 28.000,- betalen wanneer je betrapt wordt op bezit van alcohol in het openbaar of het hinderen of beledigen van de politie.'

Omgerekend betekent dit dat je dan een boete krijgt opgelegd van ca. € 3155,- voor genoemde overtredingen. Misschien dat dat ook een idee is voor Nederland?

De steiger

Afgelopen vrijdag is de steiger geplaatst. De enige grote klus die we voor dit jaar op ons lijstje hebben staan is het schilderen van de nok aan de voorkant. Die nok zit op ca 9 meter hoogte en omdat aan die kant de steile helling zit, kun je daar onmogelijk met een ladder komen. En dus hadden we vorig jaar al besloten om bij Bjørn Otto van de plaatselijke Gamma te informeren naar de mogelijkheid van huren en plaatsen van een steiger.

Dat huren mogelijk was, wisten we al van iemand anders hier in het dorp, maar iedereen kent hier iedereen en dus help je elkaar als een steiger geplaatst moet worden. Bij ons is een beetje het probleeem dat iedereen òns wel kent, maar wij lang niet iedereen en bovendien is het voor ons bijna niet mogelijk een vrienden- cq burendienst terug te 'betalen' met een wederdienst. Dus informeren we bij Bjørn Otto naar de mogelijkheden om te huren.

Omdat het niet om een giga-steiger gaat, is er veel mogelijk, maar Bjørn Otto weet op dat moment niet precies wat hij verhuurd en toegezegd heeft, dus spreken we af dat we over een paar weken nog maar eens komen informeren. We zijn op dit moment ook nog helemaal niet aan grote klussen toe en hebben nog de hele zomer de tijd. Bovendien weten we intussen hoe dit in Noorwegen werkt: informeren, pappen en nathouden, informeren, pamperen en nog eens informeren en een maand of twee verder is het dan voor elkaar.

Het druist dan ook tegen alle Noorse principes in, dat een half uur later een maatje van Brørn Otto de maat komt opnemen voor de steiger. En nòg gekker is het dat die een half uur later terugkomt met de plaatselijke stagiair om de steiger binnen een uur op te bouwen!

En nu staat hij er dus en kunnen we aan de slag. Dat aan de slag op de steiger is vooral een taak voor Johan. Ik ga wel een keer enthousiast ook mee om even te beleven hoe het is om vier hoog op een steiger te staan (prachtig uitzicht, dat wel!) en steek dan meteen maar een helpende hand toe ook, maar de volgende dag stap ik door mijn knie (ja, nauurlijk de geopereerde) en dan lijkt het niet slim om nog weer de steiger op te gaan.

Dat betekent dat ik verantwoordelijk ben voor de catering en de tuin (waarin de heg nodig gesnoeid en het gras nòg nodiger gemaaid moet!) en dat Johan het zware, hoge werk doet. Maar 'what's new'?

Het allerhoogste punt kunnen we ondanks de steiger echter nog steeds niet helemaal bij, dus bedenkt Johan een alternatieve oplossing: een 'kunstarm' als verlengstuk waar zowel een schrapper als een kwast in kan!! Wie wat bewaart die heeft wat hè?!

En tussen al dat klussen door, hebben we gelukkig ook nog tijd en oog voor de omgeving. Zo had ik nog niet vermeld dat we op de heenweg, nog in Zweden, ineens een behoorlijk groep kraanvogels hebben gespot en gisteren gewoon in onze 'achtertuin' (land van de boer) een zilverplevier. En dan te bedenken dat dat beest broedt op de Russische taiga en overwintert in kustgebieden van West-Europa, Middelandse-Zeegebied en West-Afrika! Héél toevallig dus dat ie op weg naar zijn/haar broedgebied even een tussenstop maakt op het land van de boer en dat Johan nèt op dat moment naar buiten kijkt!

Er ligt trouwens ook een kievitnest op dat land, maar het eerste ei zal al wel gevonden zijn... Benieuwd of we meemaken dat de eitjes uitkomen!

Het klussen is weer begonnen

Na een week met behoorlijk wat regen, hebben we nu al weer een hele week zon. We zijn superblij met het zonnescherm, al hadden we dat in eerste instantie gekocht om ook met een klein buitje niet direct naar binnen te hoeven.

Dat betere weer drijft ons natuurlijk meteen naar buiten. We hebben nog geen zin om grote klussen aan te pakken, dus doen we waar we toevallig tegenaan lopen en wat toch ook moet gebeuren.

Zo moet het gras na ruim een half jaar echt wel weer gemaaid (1). We hebben de grasmaaier van Tim en Rita meegenomen en dat komt goed uit, want de onze heeft het echt helemaal begeven. We proberen hem uit de schuur te halen, maar het gras is daar zo omhoog gekomen, dat de deuren nauwelijks open gaan. Daar moet wat aan gedaan worden (2). Met een spa en een hark steken en schrappen we het gras weg, maar dat is niet afdoende. Eigenlijk moet het gras helemaal verwijderd worden en het allermooiste zou zijn als we er steentjes voor in de plaats konden leggen... Maar na het gras stuiten we op beton! En als dat nou mooi vlak lag, maar het ligt in een dikke bult, dus die moet eerst met de hakbijl en de betonboor geëgaliseerd worden.

Intussen proberen we de grasmaaier te starten, maar dat lukt niet erg. De bougie loopt vol olie (oid) als je hem een keer probeert te starten en dat kan niet de bedoeling zijn. Dus die maar even drogen.

Intussen gaan we dan maar het badkamerraam eruit halen (3), want daar zit condens tussen, dus dat moet opnieuw gechilderd. Nadat het goed geschrapt is, moet ook dàt goed drogen.

Intussen dan maar een wasje ophangen (4), want die is tussen de bedrijven door ook klaar. Maar dat kan niet aan de droogmolen, want de paal is behoorlijk aangetast door roest. Dus die moet eerst maar geschuurd en geschilderd (5). Ook dàt moet dan weer drogen, dus dan maar weer naar het beton bij de schuur en daarna naar de grasmaaier en daarna naar het raam en daarna naar de was...

En zo blijven we lekker bezig en het knapt nog weer op ook!

17. Mai

Zondag 17 mei

Vandaag is het in Noorwegen niet zomaar 17 mei, maar 17.Mai (spreek uit: sutene maai) de dag dat in 1814 de Noorse Grondwet werd aangenomen. Ze hadden er in het najaar van dat jaar maar een paar weken voor nodig om hem op te stellen, naar het voorbeeld van de Amerikaanse grondwet die al in 1789 van kracht werd.
Volgens een uitgebreid artikel in één van de Noorse kranten van zaterdag hadden ook de Fransen al veel eerder een grondwet, maar het Amerikaanse model sprak de Noren meer aan. Vooral omdat daarin het uitgangspunt was dat de godsdienst beschermd moest worden tegen de invloed van de staat, terwijl in Frankrijk het uitgangspunt was dat de staat beschermd moest worden tegen de groeiende invloed van de kerk.
De geschiedenis heeft intussen wel bewezen dat het Amerikaanse model een langere houdbaarheidstermijn had/heeft. Ook het enthousiasme waarmee de Amerikanen hun grondwet omarmen spreekt de Noren trouwens wel aan.

En dus vieren de Noren op 17.Mai de “Grondwetsdag”. Dat gaat gepaard met vooral veel vlagvertoon. Elke zichzelf respecterende Noor met een beetje huis en land heeft een 12 meter hoge vlaggenmast in de tuin met een knots van een vlag eraan. Tegen de berghelling is dat wel een leuk gezicht. Vervolgens worden plaatselijk activiteiten georganiseerd en voor Utvik betekent dat:

• Verzamelen in één van de bochten van de weg naar de hoogvlakte (zo veel mogelijk in klederdracht, voor zo ver je daar niet uitgegroeid bent!)


• Muziekcorps erbij


• Zingen van het volkslied


• Optocht vanaf de berg naar het dorp, met een vaandeldrager voorop, muziek als begeleiding en regelmatig in koor ‘hip hip hura for Norge’ (vertaling kun je zelf wel bedenken!).

In het dorp speelt het muziekcorps dan nog een paar deuntjes en dan valt de optocht weer uiteen en wenst iedereen elkaar een gelukkige jaardag.
Vervolgens wordt er dan een kerkdienst gehouden (dit jaar met ca 15 min een “kortte-record”) en daarna is het uitgebreid koffie drinken bij elkaar of in de plaatselijke kro.
In de middag zijn er dan nog (superkleinschalige) activiteiten voor kinderen, zoals ringsteken en ….. Tja, wat nog meer? Niet veel dus, maar iedereen is blij en eensgezind en wij drinken met zijn allen koffie bij Johan en Annelies, die vorig jaar in Utvik zijn komen wonen.

Déze 17.Mai zal zéker niet snel vergeten worden, omdat het ook de dag is nadat Norge het songfestival heeft gewonnen. Voor de derde keer in de geschiedenis: eerder in 1985 door de Bobby Socks met ‘La det sving og la det rock’n roll’ (wie kent het niet?!) en in 1995 door Secret Garden met Nocturne. Dus eigenlijk hadden we het dus in 2005 al weer moeten winnen..

En voor òns blijft 17.Mai in het vervolg ook nog verbonden aan de verjaardag van Maxima, die dit jaar 38 is geworden!



Tot zover een stukje achtergrondinformatie over diverse onderwerpen, met dank aan de vragen uit het publiek, die de aanleiding vormden voor wat googelen, met als resultaat bovenstaand stukje! Blijf dus vooral je vragen insturen!

Weer thuis in Utvik!

Het zonnige weer houdt aan, dus zijn we met van alles en nog wat tegelijk bezig, maar daarover later meer. Aan het eind van zo'n lange zonnige dag maken we toch maar even tijd vrij om het vakantieverslag af te maken, in de wetenschap dat het nu bij jùllie wat minder weer is, zodat je misschien even wat afleiding hebt.

Het laatste stukje reisverslag, hierna stappen we in de wereld die "Wonen in Noorwegen" heet!

We ontbijten donderdagochtend (30 april, maar daar merk je hier gek genoeg niets van!) met restjes Duitsland (brood) en Frankrijk (sappie) en gaan om 9.30 op pad. In plaats van rechtstreeks naar het noorden te rijden, houden we eerst de kustweg aan richting Ystad. Dat heeft te maken met de boeken van Henning Mankell over inspecteur Wallander, die aan het politiebureau van Ystad is verbonden. We hebben daar beiden al verschillende delen van gelezen en zijn er redelijk verslingerd aan geraakt, dus als we nou zo dicht in de buurt zijn, willen we ook wel even de sfeer van Ystad proeven. Geen idee waar we het moeten zoeken, dus wip ik even binnen bij de plaatselijke Turist Inform. Laat ze daar nou drie uitgebreide folders in zes talen hebben liggen met een soort sight-seeing langs alle ‘Wallander-hoogtepunten’ . Er is zelfs een plattegrond van de plaatsen in Zuid-Zweden waar de filmopnames gemaakt zijn voor de verfilming van een aantal boeken!

Dàt betekent echter niet meer ‘de sfeer proeven’, maar meer ‘uitgebreid uit eten met Wallander’ en daar hebben we ook weer niet zo veel behoefte aan. Het gaat meer om het idee, dus zodra we weten waar Wallander volgens de boeken woont en waar de dichtstbijzijnde moord gepleegd is, laten we Ystad weer achter ons. Het is HEERLIJK WEER, een verademing na de regen van de afgelopen dagen en we willen dan ook niet de hele dag in de auto zitten, maar een beetje bijtijds een volgende camping vinden. Maar dàt valt niet mee. De meeste campings hier blijken van die complete vakantiedorpen met meterslange sleurhutten te zijn (die dan niet officieel sta-caravan heten te zijn, maar die helemaal nooit meer verplaatst gaan worden!), waar naast het honden-uitlaat-veldje nog ruimte is voor een tentje als het onze. Daar hebben we niet veel trek in en dat betekent dat we wat langer doorrijden dan gepland.

Bovendien moet onze Tom-Tommiep (ik dus) proberen niet te verdwalen aan de hand van meer dan tien jaar oude kaarten! In Frankrijk was dat niet zo’n probleem, daar konden we zelfs de weg vinden met kaarten uit 1973 (!!), maar ja, dààr doen ze ook niet zo veel aan omnummeren en leggen ze een nieuwe hoofdweg gewoon parallel aan de oude. Hier worden secundaire wegen omgedoopt tot hoofdwegen en van hoofdwegen wordt met hetzelfde gemak ineens een uitrit van een vakantiepark of zo gemaakt. Op zo’n moment kan ik me ineens een beetje indenken dat het in sommige relaties handig is om een TomTom, Garmin of soortgelijke partner in de arm te nemen! Maar om half drie vinden we bij Röstånga een geweldige camping. Het caravangebeuren speelt zich op het oorspronkelijke terrein af en heel even krijgen we de indruk dat het tentenveldje opgeofferd is ten faveure van een atb-parcours, maar het blijkt dat er een compleet nieuw gedeelte aangelegd is waar we in alle rust en ruimte een perfecte plek voor ons tentje vinden!

In de loop van de dag komen ook daar natuurlijk wel wat campers en caravans-met-voortent bij, maar dat is logisch als je bedenkt dat heel Zweden vanwege 1 mei een lang weekend vrij heet en het bovendien heerlijk weer is Dat het nog vroeg in het jaar is, merken we aan de avondtemperatuur per half uur een paar graden zakt en uiteindelijk ’s avonds laat rond het nulpunt uitkomt! Maar daar hebben we een extra plaid voor bij ons en we slapen prima. Ook de vrijdag dag is het heerlijk weer en vermaken we ons uitstekend met nietsdoen in het zonnetje. Maar dat houden we niet langer dan een dag of wat vol, dan begint het weer te kriebelen, want alleen maar lui in de zon liggen is niet aan ons besteed.

En dus maken we zaterdag de oversteek van de oostkant van het Vättern naar de noordkant van het Vännern (je weet wel, die twee enorm grote meren in het zuiden van Zweden). Voor wie nooit kan onthouden welke van de twee links ligt en welke rechts (en daar wil je toch allemaal op een verjaardag mee kunnen scoren?!): het Vännern ligt links en het Vättern rechts. Ezelsbruggetje: de n midden in Vännern komt in het alfabet vóór de t in het midden van Vättern. (Vraag: mis ik het onderwijs? Antwoord: nee, maar afkomst verloochent zich niet denk ik).

Wat op de oude kaart een tochtje van niks lijkt (zeker na twee weken Michelin-regiokaarten in Frankrijk), blijkt in werkelijkheid een stuk waar we bijna een dag over doen, want pas rond 17.00 uur bereiken we Mariestad, aan de oostkant van het Vännern. We zoeken het verste plekje dat we kunnen vinden, zodat we met onze rug tegen een natuurreservaat aan staan (maar daar blijken ze in Zweden nogal gemakkelijk mee om te springen: het is hondenuitlaat- en visgebied en over ‘de rust verstoren van zeldzame vogels en ander levend spul’ doen ze hier niet zo moeilijk).

Het is geen plek om een paar dagen te blijven, maar we kunnen ’s avonds in Mariestad terecht voor een soort afsluitend vakantie-etentje en dat blijkt in de lokale pizza-bistro (met de wedstrijd “Bologna tegen een andere voetbalploeg” op een groot scherm waar we twee meter vanaf zitten) nog heel gezellig ook. De pizza’s zijn uitstekend, het ijs als dessert een afknapper, maar de vakantie zit er hoe dan ook op, morgen op weg NAAR HUIS!

Al om kwart voor tien vertrekken we de volgende dag definitief richting Noorwegen. Het is bewolkt, maar wel aangenaam van temperatuur en dus een prima rijdag. Nu we eenmaal besloten hebben om vandaag door te rijden naar Noorwegen, nemen we ook maar meteen de kortste weg. Dat brengt ons van het Vännern naar de grensovergang bij Magnor-Eda Glasbruk. Een oude bekende van ons, waar we al in geen jaren zijn geweest. De grensovergang is dan ook niet meer te herkennen. Een knots van een winkelcentrum met megagrote sportkledingzaak, juweliers, McDonald en weet ik wat al niet meer! Als je op het aantal Noorse auto’s op de parkeerplaats mag afgaan, moet dit wel heel voordelig winkelen zijn, maar… we kwamen om te kijken waar we ons Zweedse geld voor Noors kunnen wisselen en daar slagen we niet in. Vinden we wel een béétje raar, zo dicht bij de grens en geen geld kunnen wisselen omdat het toevallig zondag is. Helaas, dan maar een keer naar onze eigen bank in Noorwegen.

Rond twee uur passeren we de grens. Een beetje tegenstrijdig is het wel dat we, zodra we in Noorwegen zijn, proberen om nìet via de E-6, maar via secundaire wegen naar het noorden te komen. Maar dat rijdt vooral een stuk relaxter en bovendien kun je stoppen waar en wanneer je wilt. Daar maken we gretig gebruik van om een lunch-stop in te lassen op een gezellig plekje langs het Storsjø, ten noordwesten van Kongsvinger.
Niet lang daarna komen we automatisch toch op de E-6, dus daar leggen we ons maar bij neer. Voordeel is wel dat ze de E-6 hier de laatste jaren vernieuwd hebben en vooral een stukje omgelegd, zodat je niet door alle dorpjes hoeft waar je langs komt. Hoe en waar we de nacht door gaan brengen weten we nog niet precies. Het is natuurlijk nog erg vroeg in het seizoen, dus de nachten kunnen nog behoorlijk koud zijn, maar om in een hutje te kruipen terwijl het niet echt nodig is, ligt ons ook niet zo. We rijden door tot Sjoa en besluiten gewoon de situatie ter plekke te beoordelen voor we eventueel terug rijden naar Kwam (voor een kamer bij Sinclair), doorrijden naar Otta of toch ons tentje opzetten bij Sjoa.

Het wordt dat laatste. Hoewel het af en toe spettert, is het droog op het moment dat we het tentje willen opzetten en niet echt steenkoud. Het terrein ziet er nog echt winters uit en is op sommige plekken ook behoorlijk drassig, maar het terrein is zo groot, dat we toch wel een mooi plekje vinden voor de tent. Een wc-plekje vinden is lastiger als alle bomen kaal zijn!
Nadat de tent klaar is voor gebruik, rijden we terug naar Kwam om te eten bij Sinclair. We blijken de drukte van twee arriverende bussen en een groep wandelaars nèt voor te zijn en kunnen in alle rust kiezen wat we willen eten. De bussen blijken lijndiensten te zijn die pendelen tussen Trondheim en Oslo, waarbji de chauffeurs af en toe een etens- of ruststop maken. De passagiers kunnen op zo’n moment ook even eten, maar moeten er wel snel bij zijn, want als de chauffeurs klaar zijn, vertrekt de bus. Eén man krijgt zó laat zijn eten, dat hij het echt naar binnen moet schuiven om de bus niet te missen. Beetje sneu wel…

Na het eten rijden we terug naar de tent. We besluiten even aan te wippen bij Ola en Karin-Marie, hoewel we eigenlijk nog niet veel zin hebben in visite, maar om doodleuk langs te rijden en niet aan te wippen is ook zo wat als je al ruim 4000 kilometer onderweg bent. Ola herkent ons eerst niet, maar raakt daarna zowat in extase en staat te dansen in de kamer. Het is ook wel allemaal heel toevallig: hij is eigenlijk nooit thuis op zondagavond, omdat hij dan al weer onderweg is naar Moss (waar hij werkt) en uitgerekend die ene keer dat hij besluit om maandag vanuit huis te werken, bellen wij aan.
Ze verklaren ons een beetje voor gek dat we bij 2°C in een tentje gaan slapen, maar ze weten ook dat we niet om te praten zijn, dus nemen we na de koffie weer afscheid en rijden lekker naar ons tentje!

En de volgende dag zijn we THUIS IN NOORWEGEN!! We worden warm welkom geheten door Yurdan en Marco (die ons toevallig thuis zien komen) en daarna ook door de buurtjes. Het huis staat er perfect bij, zowel van binnen als van buiten, dus wat willen we nog meer. Vanaf nu gaat het grote ONTHAASTEN weer beginnen!

Wegens aanhoudend stralend weeer, even geen bericht!

Het is te mooi weer om binnen te gaan zitten en te 'werken' aan de weblog. Jullie zullen dus nog even geduld moeten hebben voor we de aankomst in Noorwegen verslaan. Intussen zitten we natùùrlijk niet stil, dus daar lees je binnenkort ook meer over!

Oversteken naar Zweden

Beter weer is bezig aan een opmars richting Skandinavië! Dus nog nèt even de gelegenheid om van het mindere weer te profiteren en het reisverslag (bijna) af te maken!

Over onze tocht door Duitsland kunnen we kort zijn: in het Zwarte Woud regent het, in de Harz regent het en op de Lünenburgerheide regent het nog steeds. We zetten nog wel heel optimistisch (het is dan namelijk al bijna een uur bijna droog!) ons tentje neer op een camping in Osterode am Harz, maar als we de volgende ochtend wakker worden, regent het opnieuw en dus trekken we weer verder naar het noorden.

In Travemünde aangekomen, rijden we eerst naar de SkandinavieKai om een overtocht te boeken naar Trelleborg. Er is nog plek op de eerstvolgende boot, die om 16.45 uur vertrekt, dus hebben we nog even tijd om te shoppen en het tentje te drogen. Het is namelijk droog en bovendien staat er een stevig windje, zodat er sprake is van ideale omstandigheden om ons natte tentje te drogen voor we de oversteek maken naar Zweden.
Ook doen we nog even wat inkopen bij de plaatselijke Lidl, omdat die in Noorwegen na een jaar proefdraaien al weer opgeheven is. De Noren blijken een behoorlijk merkentrouw volkje!

De overtocht die we geboekt hebben is aan boord van een schip dat vooral bedoeld blijkt te zijn voor transport van vrachtladingen. Dus niet de gebruikelijke winkeltjes, restaurantjes en gezellige zitjes aan boord, maar een kantine waar direct na afvaart (om 16.45 uur) het avondeten geserveerd wordt en midden in de nacht, vlak voor aankomst in Trelleborg, het ontbijt.

Het avondeten komt op een tijd dat wij aan thee toe zijn, dus dat denken we op te kunnen schuiven, maar daar zitten we mooi naast. Je kunt een uur lang eten, dan een hele tijd niets (als alle chauffeurs namelijk slapen!) en dan een uur voor aankomst nog weer wat. Omdat we bij het avondeten genoegen hebben moeten nemen met een kop (overigens uitstekende!) goulashsoep met een Kaiserbrötchen, doen we het middernachtelijk ontbijt dan ook enthousiast mee (eieren met spek, heerlijke kwark met vers fruit en volop brood, koffie, thee en sinaasappelsap).

De Robin Hood meert om kwart over twaalf af aan de kade in Trelleborg, maar daarna duurt het nog ruim drie kwartier voor wij van boord kunnen. Dat zijn we met de passagiersschepen toch anders gewend! Gelukkig is er in Trelleborg een camping en hoewel die pas morgen officieel voor het seizoen weer open gaat, is ons tentje snel neergezet en slapen doen we ook wel als we niet officieel hebben ingecheckt!

De volgende ochtend is het onder zeer primitieve omstandigheden een beetje opfrissen (tanden poetsen en twee handjes water over je gezicht), maar daar hebben we bij vrij kamperen de nodige ervaring mee opgedaan, dus dat is voor een keer geen probleem. Als we 'straks' weer thuis zijn, kunnen we douchen zo veel en zo lang als we willen!

Oplettende lezerjes is het misschien al opgevallen: er staan dit jaar opmerkelijk veel foto's in het verslag met Corry als leidend voorwerp. Dat komt doordat Johan nu ook een digitale camera heeft en we dus uit verschillende bronnen kunnen putten om de tekst met beelden te ondersteunen en ja, dan blijkt soms dat met de ene camera toepasselijker foto's gemaakt worden dan met de andere!

Nog meer regen...!

Terwijl in Nederland op Moederdag (dat is hier trouwens al op 8 februari!)de voorboden van de naderende zomer zichtbaar worden, moeten wij in Noorwegen nog even genoegen nemen met een paar zonnige momenten op een dag. Die momenten grijpen we meteen aan om boodschappen te doen in het dorp en wat kleine klusjes in de tuin te doen. De rest van de dag luieren we wat af met een puzzeltje, een haak- of naaiwerkje of het vernissen van de laatste deur die we in huis gaan vervangen: de tussendeur tussen de keuken en de openhaarkamer. Zo heeft het slechte weer hier ook weer een goede kant: we rusten heerlijk uit!!

Hoe anders was dat de laatste dagen in Frankrijk...

Onderweg doen we Andorra even aan, waarbij eigenlijk uitsluitend Pas de la Casa voor ons interessant is, vanwege de prijzen van parfums etc.
Dan door naar een andere vaste stek, Camping Belle Vue in Ria-Sirach, waar ons wéér een verrassing wacht: de eigenaar (die wij al jaren “kennen”) heeft de camping begin dit jaar verkocht wegens ernstige gezondheidsproblemen en de nieuwe eigenaar is nog niet opgestart. Gelukkig hebben we nog een ANWB-Campinggids en ook al is die al meer dan tien jaar oud, een enkele camping zal er toch nog wel zijn?! En ja hoor, in Vernet-les- Bains vinden we een camping met schitterend uitzicht op de Pic de Canigou. Dat de camping door Nederlanders uit ‘Ik vertrek’ wordt gerund overleven we ook wel en in elk geval gaat het aanmelden dan toch een stuk makkelijker, eerlijk is eerlijk…

De volgende dag is het stralend zonnig en heerlijk warm. We koesteren ons in het zonnetje en gaan halverwege de middag ‘even’ naar Prades om bij een dokter de hechtingen te laten weghalen die Johan heeft overgehouden aan het verwijderen van een twijfelachtige moedervlek op zijn rug. In het ziekenhuis is het zo druk dat niemand tijd heeft om zich met die drie hechtingen te bemoeien (de artsen en verpleegsters die we zien, lopen ook allemaal met donkere wallen onder hun ogen heen en weer). We worden met een plattegrondje weer weggestuurd en moeten het verder maar zelf uitzoeken. Via een Touristbureau (waar ze geen woord Engels spreken en leg dan maar eens in het Frans uit wat hechtingen zijn en wat daarmee moet gebeuren) worden we naar een soort huisartsenpost gestuurd die in hetzelfde gebouw zit als de dierenkliniek. En nou hebben wij heel voorzichtig het idee dat Johan door een veearts of een slager ipv een huisarts is geholpen. De uitslag van die moedervlek is prima, maar van het verwijderen van de hechtingen heeft Johan nog tot in Noorwegen een wondje dat maar slecht wil helen. De details zal ik je besparen!

In de tussentijd is het weer compleet omgeslagen: een dikke mist daalt over de Pyreneeën neer en die lijkt voorlopig niet van plan weer te vertrekken, dus doen wìj dat maar. Op naar Castellane, in de Provence. Daar kunnen we kort over zijn: na aankomst nemen we meteen een foto van ons plekje en dat is ook ongeveer de enige kans om het zonder druppels op de lens te doen! Het gaat ’s nachts regenen, we staan pas op als het (rond 11.00 uur) een beetje droger wordt en voor we ons goed en wel gewassen hebben, komt er een enorme bui aan. Johan heeft die gelukkig nog net op tijd in de gaten, zodat we de tent redelijk droog kunnen inpakken, maar dat we vertrekken staat vast!

De reis gaat, gedeeltelijk in de voetsporen van Napoleon over de ‘Route Napoléon’ verder richting Grenoble. Een werkelijk SCHITTERENDE tocht, waar bijwoorden en bijvoeglijke naamwoorden tekortschieten om te beschrijven wat we zien. Diep uitgeslepen walkanten van stuwmeren, metershoge zandpilaren met een steen er bovenop (kenden we al uit Turkije en Noorwegen, maar hadden we nog niet in Frankrijk gezien) en bloeiende dennenbomen en (voor zover we de bloemengids goed begrijpe) zo maar ineens een purperorchis . En op momenten dat we foto’s willen nemen nog net even droog ook!

De rest van de dag worden we veel geplaagd door sneeuw- en regenbuien en als het zo blijft, pakken we een hotelletje.

Maar het blijft niet zo, het wordt droog en zelfs een klein beetje zonnig, dus slaan we ons tentje op in Vizille, ten zuidwesten van Grenoble, waar we voordat we gaan eten nog even heerlijk in de zon zitten, maar waar het de volgende dag regent.

Dan via de oostkant en zo veel mogelijk groene routes (= geen tolwegen) richting Duitsland.
We bereiken Mulhouse (nog net in Frankrijk) rond etenstijd, nemen een hotelletje (ja, die Premier Classe was voor herhaling vatbaar zeiden we al!) en eten bij de kleinste Campanille die we ooit gezien hebben. Heerlijk eten en een bediening waar je de volgende dag zó weer voor terug zou gaan…
Maar omdat het de volgende dag wéér regent (klinkt heel erg, maar is pas de vierde dag op rij), gaan we door naar Duitsland.

De herfst is vroeg dit jaar! Terug naar de Dordogne?

Met regen en sneeuw, storm en temperaturen tussen 1°C en 11°C lijkt het meer op de herfst dan op het voorjaar. Noren die we spreken laten ook niet na om ons maar steeds te vertellen dat ze het prachtigste voorjaar hadden in de geschiedenis van de Noorse Meteo en dat met ònze komst dit keer niet de zomer, maar de winter in aantocht lijkt. Ach, het zij zo, als we maar lang genoeg wachten zal het wel weer beter worden ook. Intussen heb je dan tijd om een lekker kopje koffie te gaan doen of onderstaand stukje over het vervolg van Frankrijk ook nog even te lezen...

Omdat we helemaal geen haast hebben (heel raar, maar het gevoel dat we ergens op een bepaalde tijd mòeten zijn, kunnen we soms nog steeds niet helemaal loslaten), rijden we niet direct via de tolwegen, maar nemen de weg die dwars door landerijen en dorpjes gaat. Heerlijk ontspannen genieten van indrukwekkend mooie luchten doordat zon en heftige buien elkaar in rap tempo afwisselen.
Als we rond 12.00 uur de buitenring van Parijs bereiken, houden we ons hart vast: in Nederland begint op dat moment de vrijdagavondspits, maar hier rijden we heel soepel in een half uur Parijs binnen. De andere kant op gaat het heel wat minder voorspoedig, maar daar hoeven wij niet heen. Helaas blijkt echter al snel dat Parijs in het probleem niet is. Parijs uit gaat een stuk minder soepel en ook wij doen daar vervolgens dan ook meer dan een uur over!
Daarna een flink stuk over de tolwegen om nog vóór het avondeten in de Dordogne te zijn.

En dàt lukt: om 19.00 uur komen we aan op Le Perpetuum, onze vaste stek en ruimschoots voor de opening van het seizoen, maar òns plekjs is gemaaid en er liggen twee sinaasappelen bij de deur. Volgens Johan zijn die daar voor ons neergelegd door Fabiënne, als een soort welkom omdat ze er zelf niet is. En er is verder helemaal niemand, dus moeten ze wel voor ons zijn, toch?!

Dan rijden we naar La Roque Cageac om te eten bij Marie-Jo in l’Ancre d’Or (ook een vaste stek, maar daar zal niemand meer van staan te kijken). Helaas loopt dat uit op een teleurstelling: het restaurant is dicht. En ook de volgende dag komen we voor een dichte deur! Pas zondagmiddag hebben we meer geluk: we treffen Marie-Jo, maar die is zo druk met de bowling-biljart-restaurant-bar die ze vorig jaar (net buiten Sarlat) gekocht hebben, dat l’ Ancre een beetje op een zacht pitje staat. Dat maakt ons niet uit, dan rijden we naar Sarlat, waar we meteen kennis maken met haar oudste zoon. De middelste en jongste hadden we al eens ontmoet, maar de oudste (en zéker meest charmante!!) zien we voor het eerst.

Het hele complex maakt een verpletterende indruk. Toen we er twee jaar geleden waren, was het een in verval geraakt bowlingcentrum, maar dat hebben ze tot de grond toe afgebroken en een architect in de arm genomen om een compleet nieuw pand neer te zetten. Het maakt een indruk als ‘het Las Vegas’ van de Dordogne!! Helemaal (petje) af!!

We krijgen een eigen tafel, eten er een aantal dagen op rij, nooit hetzelfde en superlekker!

Het valt niet mee om dan weer afscheid te nemen van Pierre en Marie-Jo en zelfs de chefkok (die er de laatste avond niet is) laat ons de groeten doen. Maar we hebben nog meer plannen en dus rijden we donderdag weer verder, richting de Pyreneeën.

P.S. de sinaasappelen bij aankomst op Le Perpetuum waren NIET voor ons bedoeld. Voor wie ze wel waren, weet bijna niemand...

Weer thuis!!

Ja hoor, we zijn weer in Noorwegen! Helemaal goed overgekomen met alle bagage en in topconditie (nou...!). En dat is het belangrijkste wat er op dit moment te melden valt! Wie daaraan genoeg heeft, kan nu weer lekker iets anders gaan doen, wie meer wil weten over hoe het ons de afgelopen weken is vergaan, kan verder lezen...

Het zal niemand verbazen, maar slechts twee weken voorbereiding en een overvolle agenda blijken geen optimale situatie voor een soepel vertrek! Nadat we ’s morgens nog een afsluiting gehad hebben van de training bij de trombosedienst, pakken we ’s middags de auto verder in. We hebben het idee om rond een uur of zes te vertrekken, maar dat lukt niet. We hebben namelijk toch weer meer bij ons dan gepland (o.a. een grasmaaier! Maar die hadden we toch al? Ja, maar die was net vorig jaar kapot gegaan en Tim & Rita hadden de hunne nog uit Amerika...). Ik kan me niet voorstellen dat alles mee kan, maar Johan is onverbiddelijk optimistisch en blijkt exact berekend te hebben dat alles mee moet kunnen. En hij krijgt gelijk!! Dan is de auto echter van boven tot onder HELEMAAL VOL geladen en kunnen we dus nergens meer bij. En dàt is met kamperen dan weer niet echt handig.

Dus zit er niets anders op dan tòch maar de dakbak van zolder te halen, maar daarmee houdt het niet op…
De dragers van de nieuwe Jeep zijn natùùrlijk niet hetzelfde als van de vorige Jeep (dat wisten we), dus moeten de klemmen worden aangepast. Dàt heeft Johan al een poosje geleden heel nauwkeurig gedaan. Zò nauwkeurig, dat er een paar bouten/moeren nèt niet passen en dus ter plekke en op dat moment alsnog moeten worden aangepast. Dat kost tijd en geheel volgens “Murphy’s law” gaat het dan uiteindelijk nog regenen ook!

Maar om 22.00 uur zijn we klaar voor vertrek en zetten we koers naar Frankrijk. De vermoeidheid van de afgelopen maanden zit ons nog behoorlijk in de benen (?) terwijl we een poging doen om zo ver mogelijk richting Parijs te komen. Eigenlijk willen we voorbij Parijs komen, zodat we op vrijdag tijdens de spits niet in die mooie stad zitten, maar dat lukt niet. Zo’n 150 km vóór Parijs gaat het licht uit en zoeken we een hotelletje in de buurt van StQuentin. Het wordt er één uit de PremierClass-Keten. Onze eerste kennismaking met deze keten, maar zeker voor herhaling vatbaar!

Dat ze alleen nog een kleine kamer hebben met twee eenpersoons bedden maakt ons voor deze nacht echt niet uit. We willen slapen en dat kan op zo’n moment in elk bed! Het ontbijtbuffet de volgende ochtend zit niet bij de prijs is, maar voor € 4,50 kunnen we ons in een ontspannen sfeer aan allerlei heerlijks tegoed doen. Maar dat doen we natuurlijk niet, waarom zouden we, met nog twee weken Franse restaurantjes voor de boeg! En dus houden we het bescheiden en gaan om 10.00 uur weer op pad, nog steeds richting Parijs...