Nog meer regen...!

Terwijl in Nederland op Moederdag (dat is hier trouwens al op 8 februari!)de voorboden van de naderende zomer zichtbaar worden, moeten wij in Noorwegen nog even genoegen nemen met een paar zonnige momenten op een dag. Die momenten grijpen we meteen aan om boodschappen te doen in het dorp en wat kleine klusjes in de tuin te doen. De rest van de dag luieren we wat af met een puzzeltje, een haak- of naaiwerkje of het vernissen van de laatste deur die we in huis gaan vervangen: de tussendeur tussen de keuken en de openhaarkamer. Zo heeft het slechte weer hier ook weer een goede kant: we rusten heerlijk uit!!

Hoe anders was dat de laatste dagen in Frankrijk...

Onderweg doen we Andorra even aan, waarbij eigenlijk uitsluitend Pas de la Casa voor ons interessant is, vanwege de prijzen van parfums etc.
Dan door naar een andere vaste stek, Camping Belle Vue in Ria-Sirach, waar ons wéér een verrassing wacht: de eigenaar (die wij al jaren “kennen”) heeft de camping begin dit jaar verkocht wegens ernstige gezondheidsproblemen en de nieuwe eigenaar is nog niet opgestart. Gelukkig hebben we nog een ANWB-Campinggids en ook al is die al meer dan tien jaar oud, een enkele camping zal er toch nog wel zijn?! En ja hoor, in Vernet-les- Bains vinden we een camping met schitterend uitzicht op de Pic de Canigou. Dat de camping door Nederlanders uit ‘Ik vertrek’ wordt gerund overleven we ook wel en in elk geval gaat het aanmelden dan toch een stuk makkelijker, eerlijk is eerlijk…

De volgende dag is het stralend zonnig en heerlijk warm. We koesteren ons in het zonnetje en gaan halverwege de middag ‘even’ naar Prades om bij een dokter de hechtingen te laten weghalen die Johan heeft overgehouden aan het verwijderen van een twijfelachtige moedervlek op zijn rug. In het ziekenhuis is het zo druk dat niemand tijd heeft om zich met die drie hechtingen te bemoeien (de artsen en verpleegsters die we zien, lopen ook allemaal met donkere wallen onder hun ogen heen en weer). We worden met een plattegrondje weer weggestuurd en moeten het verder maar zelf uitzoeken. Via een Touristbureau (waar ze geen woord Engels spreken en leg dan maar eens in het Frans uit wat hechtingen zijn en wat daarmee moet gebeuren) worden we naar een soort huisartsenpost gestuurd die in hetzelfde gebouw zit als de dierenkliniek. En nou hebben wij heel voorzichtig het idee dat Johan door een veearts of een slager ipv een huisarts is geholpen. De uitslag van die moedervlek is prima, maar van het verwijderen van de hechtingen heeft Johan nog tot in Noorwegen een wondje dat maar slecht wil helen. De details zal ik je besparen!

In de tussentijd is het weer compleet omgeslagen: een dikke mist daalt over de Pyreneeën neer en die lijkt voorlopig niet van plan weer te vertrekken, dus doen wìj dat maar. Op naar Castellane, in de Provence. Daar kunnen we kort over zijn: na aankomst nemen we meteen een foto van ons plekje en dat is ook ongeveer de enige kans om het zonder druppels op de lens te doen! Het gaat ’s nachts regenen, we staan pas op als het (rond 11.00 uur) een beetje droger wordt en voor we ons goed en wel gewassen hebben, komt er een enorme bui aan. Johan heeft die gelukkig nog net op tijd in de gaten, zodat we de tent redelijk droog kunnen inpakken, maar dat we vertrekken staat vast!

De reis gaat, gedeeltelijk in de voetsporen van Napoleon over de ‘Route Napoléon’ verder richting Grenoble. Een werkelijk SCHITTERENDE tocht, waar bijwoorden en bijvoeglijke naamwoorden tekortschieten om te beschrijven wat we zien. Diep uitgeslepen walkanten van stuwmeren, metershoge zandpilaren met een steen er bovenop (kenden we al uit Turkije en Noorwegen, maar hadden we nog niet in Frankrijk gezien) en bloeiende dennenbomen en (voor zover we de bloemengids goed begrijpe) zo maar ineens een purperorchis . En op momenten dat we foto’s willen nemen nog net even droog ook!

De rest van de dag worden we veel geplaagd door sneeuw- en regenbuien en als het zo blijft, pakken we een hotelletje.

Maar het blijft niet zo, het wordt droog en zelfs een klein beetje zonnig, dus slaan we ons tentje op in Vizille, ten zuidwesten van Grenoble, waar we voordat we gaan eten nog even heerlijk in de zon zitten, maar waar het de volgende dag regent.

Dan via de oostkant en zo veel mogelijk groene routes (= geen tolwegen) richting Duitsland.
We bereiken Mulhouse (nog net in Frankrijk) rond etenstijd, nemen een hotelletje (ja, die Premier Classe was voor herhaling vatbaar zeiden we al!) en eten bij de kleinste Campanille die we ooit gezien hebben. Heerlijk eten en een bediening waar je de volgende dag zó weer voor terug zou gaan…
Maar omdat het de volgende dag wéér regent (klinkt heel erg, maar is pas de vierde dag op rij), gaan we door naar Duitsland.