De herfst is vroeg dit jaar! Terug naar de Dordogne?

Met regen en sneeuw, storm en temperaturen tussen 1°C en 11°C lijkt het meer op de herfst dan op het voorjaar. Noren die we spreken laten ook niet na om ons maar steeds te vertellen dat ze het prachtigste voorjaar hadden in de geschiedenis van de Noorse Meteo en dat met ònze komst dit keer niet de zomer, maar de winter in aantocht lijkt. Ach, het zij zo, als we maar lang genoeg wachten zal het wel weer beter worden ook. Intussen heb je dan tijd om een lekker kopje koffie te gaan doen of onderstaand stukje over het vervolg van Frankrijk ook nog even te lezen...

Omdat we helemaal geen haast hebben (heel raar, maar het gevoel dat we ergens op een bepaalde tijd mòeten zijn, kunnen we soms nog steeds niet helemaal loslaten), rijden we niet direct via de tolwegen, maar nemen de weg die dwars door landerijen en dorpjes gaat. Heerlijk ontspannen genieten van indrukwekkend mooie luchten doordat zon en heftige buien elkaar in rap tempo afwisselen.
Als we rond 12.00 uur de buitenring van Parijs bereiken, houden we ons hart vast: in Nederland begint op dat moment de vrijdagavondspits, maar hier rijden we heel soepel in een half uur Parijs binnen. De andere kant op gaat het heel wat minder voorspoedig, maar daar hoeven wij niet heen. Helaas blijkt echter al snel dat Parijs in het probleem niet is. Parijs uit gaat een stuk minder soepel en ook wij doen daar vervolgens dan ook meer dan een uur over!
Daarna een flink stuk over de tolwegen om nog vóór het avondeten in de Dordogne te zijn.

En dàt lukt: om 19.00 uur komen we aan op Le Perpetuum, onze vaste stek en ruimschoots voor de opening van het seizoen, maar òns plekjs is gemaaid en er liggen twee sinaasappelen bij de deur. Volgens Johan zijn die daar voor ons neergelegd door Fabiënne, als een soort welkom omdat ze er zelf niet is. En er is verder helemaal niemand, dus moeten ze wel voor ons zijn, toch?!

Dan rijden we naar La Roque Cageac om te eten bij Marie-Jo in l’Ancre d’Or (ook een vaste stek, maar daar zal niemand meer van staan te kijken). Helaas loopt dat uit op een teleurstelling: het restaurant is dicht. En ook de volgende dag komen we voor een dichte deur! Pas zondagmiddag hebben we meer geluk: we treffen Marie-Jo, maar die is zo druk met de bowling-biljart-restaurant-bar die ze vorig jaar (net buiten Sarlat) gekocht hebben, dat l’ Ancre een beetje op een zacht pitje staat. Dat maakt ons niet uit, dan rijden we naar Sarlat, waar we meteen kennis maken met haar oudste zoon. De middelste en jongste hadden we al eens ontmoet, maar de oudste (en zéker meest charmante!!) zien we voor het eerst.

Het hele complex maakt een verpletterende indruk. Toen we er twee jaar geleden waren, was het een in verval geraakt bowlingcentrum, maar dat hebben ze tot de grond toe afgebroken en een architect in de arm genomen om een compleet nieuw pand neer te zetten. Het maakt een indruk als ‘het Las Vegas’ van de Dordogne!! Helemaal (petje) af!!

We krijgen een eigen tafel, eten er een aantal dagen op rij, nooit hetzelfde en superlekker!

Het valt niet mee om dan weer afscheid te nemen van Pierre en Marie-Jo en zelfs de chefkok (die er de laatste avond niet is) laat ons de groeten doen. Maar we hebben nog meer plannen en dus rijden we donderdag weer verder, richting de Pyreneeën.

P.S. de sinaasappelen bij aankomst op Le Perpetuum waren NIET voor ons bedoeld. Voor wie ze wel waren, weet bijna niemand...